its a loveleeeeee daeeeeeee 

ke meta mu stelnis to feggari, gia kalhnuxta kai mou pairneis osh anasa mou emeine me th mia, etsi apla, pos to kataferneis afto?mporo na koimhtho enan upno hsuxo, san moro. fili mantarine mou 

one night at an anonymous bar in bangkog, by her Majesty Nan Goldin, 1992. two girls, one of them dressed like Madonna out of the Virgin World Tour in a Gaultier Bustier and a simply gorgeous transexual. who am I?have you seen Linda? I need another drink, vodka please, straight. Cindy cant wear stilettos, a fact.have you noticed? I feel lonely. she does too, I guess. can tell by the look in her eyes.where will she go next? 

akoma kai seismos egine mantarine.

Πίνω καφέ.
Πλήττω αφόρητα.
Και σκέφτομαι. Το χειρότερο πράγμα που μπορείς να κάνεις όταν βαριέσαι θανάσιμα, είναι να βάλεις το μυαλό σου σε υπερδιεγερτική εργασία.

"Θα μείνει, ή θα φύγει;" μου λέει η Αμέλθεια.

"Δεν έχω ιδέα", της απαντάω, φυσάω και ξεφυσάω.

Πάντως έχω μισήσει τα τόσο κάποτε λατρεμένα αεροπλάνα, τα αεροδρόμια, τις αεροσυνοδούς με τα μπλε ταγεράκια που φωνάζουν μονίμως μες στ' αφτί μου "tea please!", τα check in, τα gates, τα "παρακαλώ προσδεθείτε", τις φωτεινές εξόδους κινδύνου, τα ντεμέκ αναπαυτικά καθίσματα, τις ξεχαρφαλωμένες ζώνες, τα προσπέκτ τρόμου στην πλάτη του καθίσματος του μπροστινού σου που δεν σου επιτρέπουν να πανικοβληθείς αν το αεροπλάνο πάρει την κατιούσα, τα μίνι γεύματα αστροναυτών σε τροχιά με τα απολιθωμένα κεφτεδάκια και το ομοίωμα πουρέ.

"Αμέλθεια, θέλω να μείνει".

"Το ξέρω, μωρό μου, το ξέρω", μου χαμογελάει. "Θυμάσαι που σου είχα πει κάποτε, οτι πρέπει να αφήνεις τους ανθρώπους να πετάξουν, όταν αυτοί το επιθυμούν; Κι ας νομίζουν οτι έχουν φτερά, ή μπέρτα σαν του Σούπερμαν. Κι ας γκρεμοτσακιστούν σαν ανόητοι heroe wannabies. Εσύ είσαι υποχρεωμένη να τους αφήσεις να πετάξουν".

φιλί πικρό σαν τον καφέ

the first notes of the song in Jobim's own handwriting and Heloisa Pinheiro, right above, the girl, whose charming walk inspired Jobim and Vinicius de Moraes.

and that is a threat. hmm, feels perfect. 

1956: dad gets his first scooter. a used, silver coloured lambretta. it was love at first sight, he says. a year later, he has an accident, not worth describing, grandma decides to get rid of the lambretta and succees in it. in that same year, he manages to own a silver paperino vespa for three whole months, before grandma strikes again.
1966: dad sees a red vespa GS 150, falls for a second time and decides to buy it within three or four seconds. 4 years later, his wife, my mom, who has had (in that very same year) already given birth to a girl, my sister L., gets rid of the vespa, without ever asking for permission. thank God it did not lead to a painful divorce. but it certainly lead to my birth, a few years later.
1996: the precious baby girl turns 18 and dad gives her as a present a brand new gorgeous vespa ET4 in blue livorno. sister L., mom and grandma cooperate in the name of their fears and try hard to let the jewel dissapear over night, but do NOT succee. the baby girl is smarter and hides the treasure.
years go by, the baby girl still drives that ET4, making dad proud and mom nuts and then suddenly one day, she finds by accident a 1966 GS 150 red vespa, in an almost perfect condition. she decides within eleven seconds to buy it. for dads 70th birthday.
mom finds out, and to everybodys surprise, not only gives permission, but also says she is actually... thrilled.
two days later, she decides to buy a red helm for herself. dad says, "ill be damned", and asks the baby girl, when will she finally get her law degree to represent him in court. TO DIE FOR.

wir
hoeren ein Singen im Raum
im stoenenden Rausch
und
jagen die Monotonie

wir
machen aus Stunden ein "Ja"
und
Mondschein aus unserem "Haben"
ich liebe so viel wie noch nie
ich liege so weit wie noch nie

ja, wir

i feel love, i feel love, i feel love, i feel love, i feel love, i feeeeeeeel love, I FEEL LOVE 

everything fits again, perfectly 

Μπήκε η άνοιξη και δεν ίδρωσε το αφτί μου.
Στο ντούκου πέρασαν οι πρώτες εβδομάδες. Και η γκρίνια, σύννεφο.
Και μετά ξύπνησα. Σήμερα.
Και όλα είναι αλλιώς. Κι ας είναι ίδια.

Η ευτυχία είναι όντως κάτι χειρωνακτικό. Μπορείς να την φτιάξεις και μόνος σου. Όπως μια καρέκλα.

Άλλαξε και μοντελάκι η σελίδα για να έρθει στα ίσα της και να ταιριάζει με την διάθεση του ποιητή. Συμπάσχει και αυτή. Το πρόσεξες βρε κουτό;

Ροζ.
Και θυμάμαι την Α. να χοροπηδάει στο δωμάτιο πάνω κάτω σα νεραιδάκι, σαν ξωτικό, πολύχρωμη πάντα, και να τραγουδάει μαζί με την Grace Jones, ξεκαρδισμένη, το La vie en rose.

Μούρλια. Βάζω πάλι να το ακούσω. Παμ πα ρα ρα ρα ρα ραμ.....
Μπαίνει το καλοκαίρι. Το φωνάζουν τα μικροσφαιρίδια οξυγόνου και αλμύρας στον αέρα.
Μετράω μέρες μέχρις ότου αρχίσω πάλι να τριγυρνάω σαν τσιγγανάκι, μαυροστούκαλο, με σαγιοναρίτσες και νεραιδένια φορεματάκια, ισότιμα του τίποτα.

Κι ο Πασένοβ, ο σύντροφος αριθμολόγος λέει, πως ένας μόνο άνθρωπος στους 11.378.802 θα τύχει να συναντήσει κάποιον άλλον και να μοιάζουν πραγματικά, κι απ΄αυτους μόνο ένας μέσα στο τριακονταπεντάκις εκατομμύριο θα μπορούσε να αγαπήσει τον όμοιό του και ένας στο εκατοστό δωδέκατο εκατομμύριο θα μπορέσει όχι μόνο να αγαπήσει αλλά και να αγαπηθεί απο τον όμοιό του...

kalhnuxta. asxhmh nuxta.fili. 

Τραγικό.
Πάντα όποτε λαμβάνεις ένα καλό νέο, μέχρι να το γυροφέρεις στο μυαλό σου, να το συνειδητοποιήσεις και τελικά να χαρείς, τσουπ, απο το πουθενά σκάει μύτη κι ένα ακόμα. Μόνο που αυτό το δεύτερο είναι με μαθηματική ακρίβεια, ότι χειρότερο θα μπορούσε να σου συμβεί και σου κόβει με τη μία και τη μαγκιά και τα γόνατα.

Και αυτό το δεύτερο έρχεται και επισκιάζει επιτυχώς τα πάντα. Το είναι σου όλο. Δεν παίρνεις ανάσα και το μυαλό σου κολλάει εκεί σα βεντούζα. Νιώθεις σα να σου έχει κολλήσει κάποιος στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου ένα απο εκείνα τα απαίσια μαλλιαρά κουκλάκια με τα βεντουζάκια στα τέσσερα πόδια του και αυτό το ανόητο κουκλοπλάσμα σου βγάζει τη γλώσσα απέξω. Συνέχεια όμως.

Πώς γίνεται;

Ε, μάθε λοιπόν ρε Σαδιστή Master, οτι έφτασες τα όριά μου αυτή τη φορά. Τα κατάφερες.
You win. Happy now?

the prototype always strikes back 

Ανοίγω το Wallpaper που τσίμπησα απο το Fena Fresh την Πέμπτη, κι άφησα η άψυχη να κάθεται άπρακτο πάνω στο πλυντήριο ρούχων.
Φάτσα κάρτα στη δεύτερη σελίδα βέρυ έλεγκαντ και αναμενόμενα βαρετή διαφήμιση της DKNY, με δέκα - too good to be true, cant take my eyes off of you - ζευγαράκια και τίτλο «Perfect pair».

Χτυπάει το κινητό. Είναι η Α.
«Θέλω να κάνω σεξ τώρα και να'μαι λέει κιόλας ερωτευμένη τρελά», τσιρίζει μες στο ευαίσθητο αφτάκι μου. «Είμαι ευτυχισμένη, έχω καλή δουλειά, ρουχαλάκια που άλλες δεν μπορούν να ονειρευτούν καν, λατρεύω τον εαυτό μου, με θαυμάζω, με γουστάρω απίστευτα, είμαι έξυπνη και σέξυ, τι σκατά μου λείπει, πες μου. Κι αν δε μου λείπει τίποτα, τότε θύμησέ μου πόσο τέλεια είμαι, να πάω για ύπνο γλυκά».

Σιχαίνομαι αυτή την ερώτηση και το ξέρει. Στην πραγματικότητα και η ίδια την σιχαίνεται. Τι σκατά; Στο ίδιο καζάνι.

Κοιμάμαι όρθια ήδη, αλλά δεν το ψυλλιάζεται. Φοβάμαι συζήτηση εις βάθος.

«Γιατί εγώ ρε συ Α.;»

«Γιατί εσύ είσαι η σοφή μου φίλη και θέλω τώρα αμέσως να μου πεις.»

Να το πάλι αυτό το τραγικό λάθος. Το δικό μου κουβάρι δεν έχω ξεμπερδέψει, των άλλων τα κουβάρια με μάραναν.

«Ρε πριγκίπισσα, άνοιξε το Wallpaper αυτού του μήνα, που ξέρω πως έχεις πρώτη μούρη στο σαλόνι σου, δίπλα στο τραπεζάκι του καφέ. Πάνε στη δεύτερη σελίδα, κοίταξέ την και πες μου: αυτό θέλεις;»

Η γλυκιά μου χάνεται για δευτερόλεπτα, μετά μου νιαουρίζει...

«Κοίτα τι ωραίοι είναι αυτοί οι δυο, κάτω αριστερά, δίπλα στους ξενέρωτους», μου λέει.

«Θα φορούσες ποτέ Ντόνα Κάραν Α.;»

«Ποτέ, στο ορκίζομαι σε ότι έχω ιερό», μου απαντάει και την ακούω να φιλάει λολιτίστικα σταυρό.

«Ε, τότε χέστους μωρό μου, κι αυτούς και την Bloomingdales ευτυχία τους. Εσύ θα ερωτευτείς πάλι Λολίτα μου, πολύ σύντομα, όπως εμείς ξέρουμε, με φωνές και τυμπανοκρουσίες, ποτέ χεράκι-χεράκι και σορόπια φάνκι και σινιέ. Μούρλια, με δάκρυα και υστεροζήλειες, με μεταμεσονύχτιες παρακολουθήσεις και ομηρικούς καβγάδες και lets make up GREAT sex. Και ποτέ σε DKNY μπλιαχ wannabe άοσμα κι άγευστα αντικείμενα. Εσύ είσαι ένας θηλυκός Αλμοντοβάρ, πριγκιπάκι μου, σαν εμένα, θέλεις ζωή σε χρώμα φουξ και πορτοκαλί και κόκκινο, ζωή σαν σπίρτο, όχι σαν Σουηδικός ορός, για να καείς και όχι για να αντέξεις. Κι αν αντέξεις τελικά, θα είναι ένα μικρό θαύμα και θα το γιορτάσουμε ανάλογα της ανεκτίμητης αξίας του, μη μου αγχώνεσαι μικρή μου τοσοδούλα Οντέτ. Πάνε στη σελίδα 18 και καμάρωσε τώρα προσωρινά το θαύμα της αρχιτεκτονικής. Εκεί θα σε πάω, μόλις δει το πορτοφόλι μου χαρτονομίσματα. Στη Ντουμπάι, και θα μείνουμε στο Burj. Ανατολίτικη dolce vita. Και χέσε με τώρα με το σικέ κωλοζευγαράκι. Για μας ή όλα ή τίποτα. Όχι χλιαρή εγγλέζικη μπίρα».

«Θα βρούμε και σείχηδες φτυστούς σαν τον Σαρίφ εκεί, που θα μας κλέψουν και θα μας φυλακίσουν σε χρυσά κλουβιά, να πίνουμε ολημερίς τσάι με τη Ράνια, μέσα σε ταγεράκια vintage YSL;», μου λέει με νάζι σα Ναστάζια Κίνσκι.

«Στο υπόσχομαι, πάνε τώρα για νάνι να ξεραθώ κι εγώ, είμαι χώμα», της απαντάω.

Και στο ίδιο κιόλας λεπτό σκέφτηκα τον μανταρίνο μου. Τον δεύτερο του κόσμου μετά απο μένα. Να χέσω τον κάθε Ομάρ μα τον Μπελένος, ορκίζομαι πως δε δίνω μία στο vintage YSL που μια μέρα με κόπο θα αποκτήσω.

poli poli poli poli. pio poli. ke pio poli. ke pio poli.pio poli apo pote.angel heart. 

«Ίσως επειδή φοβούνται την οδύνη του ερώτα, πολλοί άνθρωποι προτιμούν την πλήξη. Ο ένας πονάει κι άλλος πλήττει. Είναι καλύτερα να είσαι εκείνος που πονάει, γιατί έτσι τουλάχιστον δε πλήττεις». Ο γλυκούλης, φρεσκοχωρισμένος αλλά διόλου πικρόχολος και άρα συμπαθέστατος Αλιάγας τσιτάρει για το νέο είδος του ρομαντικού εγωιστή (που εδράζει την έμπνευσή του απο την πλέον κοινή ασθένεια, τη μοναξιά) Φρεντερίκ Μπεκμπεντέ και Νικολά Ρέι. «Όταν χτυπάει ένα τηλέφωνο στο Παρίσι και δεν το σηκώνει κανείς, μια ιστορία αγάπης έχει μόλις πεθάνει».
Παρίσι-Θεσσαλονίκη σημειώσατε χι. Αλλά δε νιώθω καθόλου Παριζιάνα. Quel dommage...(το γραψα τουλάχιστον σωστά;)

Μόλις πέρασα τις τελευταίες δυο ώρες στη μπανιέρα. Μέχρις ότου τα δάχτυλά μου άλλαξαν όψη και το νερό κρύωσε. Μαζί με το μικρό πλοίο των πειρατών playmobile και τα δυο μου κίτρινα παπάκια, δώρο της Κ.. Με αφρόλουτρα πορτοκάλι και φράουλα και σαμπουάν κεράσι. Τώρα χουζουρεύω στο μπουρνούζι και διαβάζω εφημερίδες και περιοδικά. Έβαλα DJ Shadow, άναψα κεράκια με ευχούλες. Η μαμά ετοιμάζει απίστευτη μακαρονάδα με σολωμό και βότκα κι ο μπαμπάς την πειράζει και την τσιμπάει.
Σάββατο βράδυ και δεν μπορώ να κουνηθώ απο τον καναπέ. Ούτε καν αν με πληρώσεις το βάρος μου σε χρυσάφι. Ακόμα σε hangover απο το χτεσινό παρτάκι στο daily, είμαι με τσαγάκια και φρουτοχυμούς με ασπιρίνες. Ωραίο βραδάκι το χτεσινό, ωραία μουτράκια, ωραία πιτσιρικάκια, ωραία μουσικούλα straight from the ninetees, πολλά βρώμικα ποτά.
Θυμηθήκαμε το Soho, το Spacemobile, τον παλιό Βαλαβάνη, τους παλιούς Magna, την εποχή του ΚΛΙΚ και των 66 τρόπων να τη βρεις στις τουαλέτες ενός κλαμπ.

Και μετά τσουπ μια απρόσμενη συνάντηση που έκλεισε ακόμα ένα βεβιασμένα κλειστό συρτάρι για τα καλά και έφερε ηρεμία στις ταραγμένες αναμνήσεις. Τώρα αποκαταστάθηκε επιτέλους ειρήνη. Όχι οτι την επιζητούσα, κάθε άλλο, το αγνοούσα κιόλας. Αλλά να που φαίνεται πως το χρειαζόμουν,γιατί νιώθω καλά. Η μουσική μας έφερε κοντά για να υπογράψουμε την τήρησή της ευλαβικά. Μπορώ επιτέλους να ξαναδώ παλιές φωτό χωρίς εκείνο το απίστευτο urge να τις σκίσω. Καμία πίκρα. No regrets. Όλα καλά.

Κι ένας κομπάρσος. Ο Π., ετών 23, κουκλάκι, αλλά περιορισμένου συναισθηματικού και probably also διανοητικού iq, με ρώτησε αν θα δεχόμουν να τον παντρευτώ στο τρίτο νομίζω σφηνάκι στις μία, και κάπου στο πέμπτο ίσως, κατά τις 2, ήταν που άρχισε μια τρελή, ανόητη και άνευ λόγου ύπαρξης, πικρόχολη και τόσο κρίμα indeed, διαρροή λέξεων και φράσεων για την εξ. The ex files. Στα ίδια σκατά κι απόσκατα. Στα πέντε λεπτά δεν άντεξα. Ενώ μιλούσε του γύρισα την πλάτη. "Σε κάνω να πλήττεις;" με ρωτάει. "Με κάνεις να στεναχωριέμαι χωρίς λόγο που δεν έχω το κινητό της Άννας", του λέω. "Ποιας Άννας;" μου λέει. "Της Δρούζας χρυσό μου".
Εμπνέω φαίνεται, τι να πω. Γράφω κάπου στο κούτελο τίποτα; Κι αν ναι, το νέο μου σούπερ μέικαπ της Clinique το καλύπτει;

Μοστράρισα όμως τουλάχιστον την καινούρια μου κουπ στον Α. και τον Σ., μου δώσαν τα θερμά τους συγχαρητήρια και ζουμερά φιλιά, ήρθε και η μικρή πριγκίπισσα Α. με την Φ., σέρβιρε ποτά ο Π. (αειθαλής μπάρμαν τελικά).
Έμαθα τουλάχιστον δεκαπέντε ακόμα ανέκδοτα για ξανθιές που ξέχασα με στιλ την ίδια στιγμή, σε μια νέα, μεταμοντέρνα και very elegant εκδοχή της αλτσχάιμερ.

Ποντάρω λοιπόν οτι έχω στο πορτοφόλι απο χτες (πιθανότατα δυο τρία ταπεινά ευρώ) στην ελληνική τιβί και μετράω τις πιθανότητες του να καταφέρω να ξανασυνδέσω το ντιβιντί με το ηχοσύστημα και την τιβί ξανά.
Ως γνήσια ξανθιά έγραψα σε χαρτάκια πόστ ιτ ποιο καλώδιο πάει που, αλλά δεν έλαβα υπόψιν την επίσης ξανθιά μαμά που τα πέταξε απο λάθος.

Όλα στο κουμπί 5. Αν παίξει παλιά ελληνική ταινία με ζαχαρωμένο χάπι έντ θα μείνω εδώ, να λιώνω με αρκουδάκια haribo, φουλ στη ζελατίνη και λίτρα κόκα κόλας. Το αίσθημα του να βλέπεις το μόνο σωστό απόψε. Θέλω Πασταφλώρα ή Πίπη ή Βανζέλ Παπαντό.

Καληνύχτα Πίπη που ακόμα τρέχεις στα λιβάδια χαζοχαρούμενα. Μαζί σου.


UPDATED
ΕΤ3 και Καρ Βάι, STAR και Δαιμονισμένος Άγγελος, ομορφότερος απο ποτέ, τα συγχαρητήριά μου ξανά διαβόητε κύριε Πάρκερ, άριστη επιλογή ο Ρουρκ.
Και θυμάμαι crystal clear γιατί πιτσιρίκα ήμουν τόσο τσιμπημένη μαζί του. Κι ας πλάκωνε στις γρήγορες την κάθε κουκλάρα Κάρε Ότις. Γιατί είχε το στίγμα και αυτός. Αυτοκαταστροφικός άγγελος, ανά πάσα στιγμή έτοιμος να σαμποτάρει τον εαυτό του στα πάντα. Φιλί ζουμερό Μίκυ handsome.

luna dark. i finally gave in to get into the hair groove.i see the world from a different perspective now. a blonder perspective. it gives me the chills, that weird but too damn familiar face in the mirror, but its oh so very funny, almost sweet, indeed. men act still like nuts to blond hair. who would have thought... 

Als ich nachher von dir ging
An dem grossen Heute
Sah ich, als ich sehen anfing,
lauter lustige Leute.

Und seit jener Abendstund
Weisst schon, die ich meine,
habe ich einen schoeneren Mund
und geschicktere Beine.

Gruener ist, seit ich so fuehl,
Baum und Strauch und Wiese
Und das Wasser schoener kuehl
Wenn ich es auf mich giesse.

Lass uns also die Gespraeche rascher treiben,
denn wir vergassen ganz dass du vergehst.
Und es verschlug Begierde mir die Stimme.
Ich konnte mich nicht mehr entschliessen zu gehen.

Es ist nur noch eine Nacht, will ich noch bleiben.

kalhnuxta mantarine mou, s agapao mexri ton ourano, gurw apo ton hlio kai pio panw. fili 

The Pope is dead, the priests are still fighting for power, always in disguise, a little boy on tv is crying for help, a woman is praying to God to save her kid from a true nightmare, Madonna is publishing two more books and is now called Esther, due to her new Qaballah belief, S. is still in love and smiling, an older couple is screaming "we got enough money just to be able to live half of each month" and I am lighting secret candles to my God to grant me this one wish I am left here with, to go on, to feel again the warmth inside.Trying to keep the faith and feel the trust, in a world where everyone is allowed to speak about feelings, without even really feeling them.

Φαίνεται πως με πήρε ο ύπνος στον καναπέ, μπροστά στην τιβί,έστω για λίγο. Κάπου στην αλλαγή μεταξύ φωτός και σκοταδιού επάνω.
Τον είδα στον ύπνο μου.
Ανέβαινε μια σκάλα. Μια μεγάλη σκάλα, που οδηγούσε σε ένα καταπράσινο λιβάδι.
Κι όσο πιο γρήγορα ανέβαινε τα σκαλιά, τόσο η σκάλα μεγάλωνε και πλήθαιναν τα σκαλοπάτια. Για κάθε ένα, άλλα δέκα στη θέση του.

Κι όταν στην αγωνία του επάνω άρχισε να ανεβαίνει δυο δυο μαζί, τότε γεννιόντουσαν άλλα τέσσερα στη θέση τους.

Τρομαγμένος, μες στον ιδρώτα και χωρίς ανάσα σταματούσε που και που και γυρνούσε να δει μια προς τα επάνω και μια προς τα πίσω. Και με κάθε ματιά απογοητευόταν και πιο πολύ. Απελπισία σκέτη.
Το λιβάδι αντί να έρθει πιο κοντά, απομακρυνόταν ολοένα και περισσότερο.

Τα γόνατά του άρχισαν τότε ξαφνικά να λυγίζουν σιγά σιγά, ώσπου έχασε την ισσοροπία του κι έπεσε με φόρα προς τα πίσω. Απο κει που ξεκίνησε. Προσγειώθηκε στο έδαφος με το κεφάλι. Κι απο την ουλή στο λαιμό του ψηλά άρχισε να τρέχει αίμα. Κατακόκκινο και πηχτό.
Με την πρόσκρουση έκλεισε τα μάτια του σφιχτά, σα να ήθελε να αποφύγει τον πόνο, και λίγο αργότερα άρχισε να κλαίει. Να κλαίει, να κλαίει, να κλαίει, όπως δεν τον έχω δει ποτέ. Χωρίς καμία ελπίδα, τόσα δάκρυα ποτέ δεν είδα ξανά.
Και προσπαθούσα να τον αγγίξω, να του πιάσω το χέρι, φώναζα το όνομά του, αλλά δεν άκουγε τίποτα.
Του φώναζα με όλη μου τη δύναμη «Έφτασες, κοίτα γύρω σου, έφτασες», αλλά μάταια. Κι όταν άρχισα να κλαίω κι εγώ, φυλακισμένη σε κάτι σαν αόρατη μεμβράνη που δε μ? άφηνε να του πιάσω το χέρι, εκείνος τότε κούνησε απότομα το μπράτσο του, θαρρείς και μ' άκουσε τελικά ή ένιωσε τι του φώναζα κι άγγιξε με την παλάμη του το έδαφος, με τα δάχτυλά του το καταπράσινο χορτάρι. Κι άνοιξε έκπληκτος τα μάτια. Ταυτόχρονα εξαφανίστηκε και το αίμα και η σκάλα και η μεμβράνη.

Ξύπνησα με τρελή ταχυπαλμία.

its a loveleeee daeeeee, and the sun is shining, everywhere I go, I see you smiling, its a loveleeee daeeeee... 

things are getting better, going for a candle bubble bath to wake up every sense i still got 

Στάμπαρα μόλις στο Ebay δυο υπέροχα καλοκαιρινά cocktail φορεματάκια σε πορτοκαλί και πράσινο (κατά 20 τοις εκατό μάλλον κίτρινο, ακους Κλουζώ μου;) του Marc Jacobs και χτύπησα (φανερά ανανεωμένη) ξανά.
Όταν όλα σου πάνε στραβά, είναι ίσως τελικά δυο μικρά έργα τέχνης σαν αυτά, που σε κάνουν να νιώθεις πριγκίπισσα ξανά, κι ας είσαι σαν τον Τέως, χωρις βασίλειο.
Μπήκε καλοκαίρι φιλενάδα, φωνάζω στην Μ, στο τηλέφωνο και γελάνε και τα αφτιά μου. Βγαίνω και αγοράζω σαν πεινασμένη και δυο τρεις Vogue να ενημερωθώ για τις περαιτέρω φετινές very important indeed details of the look, βάζω μια κανάτα καφέ, παίρνω και τα τσιγάρα μου και στρώνομαι στη μελέτη.
Όποιος με πει επιφανειακή ψωνάρα εκεί έξω, φτου του. Είναι πραγματικά κρίμα να μη συμφωνεί κάποιος μαζί μου. Αυτά τα δυο μικρά αριστουργήματα χαίρουν μόνο υπέρτατου σεβασμού.
Χριστέ, πως φτιάχτηκα έτσι;
Μιλάω σαν τη Λιακουνάκου και το κουλό είναι πως μ? αρέσει. Προσωρινά.

Κάνω σχέδια για φέτος, λαθραία.
Θα πάρω λέει τη βέσπα, θα βάλω σ? ένα σακ βουαγιάζ τα απαραίτητα αξεσουάρ της πριγκίπισσας, και θα την κάνω, μόνη (όχι ωστόσο σαν το λεμόνι) για καμιά βδομάδα Ύδρα. Ή Μύκονο να δω επιτέλους και την Κλεό, που ακόμα και στον γάμο της δεν φιλοτιμήθηκα η φακλάνα να πάω.

Θα λέω ψέματα στον εαυτό μου κάθε βράδυ πριν πέσω για ύπνο στο χτιστό νησιώτικο κρεβάτι, πως είμαι η πιο όμορφη και πως σύντομα θα μου ξαναδοθεί σίγουρα ένα καινούριο, πανέμορφο βασίλειο να διοικήσω με τη σοφία μου. Θα ξυπνάω το πρωί και θα παίρνω το πρωινό μου στη βεράντα (θα χώνω όμως και πριγκιπά στα μουλωχτά μερικά κρουασάν ή μπριός στην τσάντα για αργότερα) και μετά θα πηγαίνω για sun bathing στην πλησιέστερη σμαραγδένια παραλία με λαδάκια κι αντιηλιακά. Κι όταν θα τύχει να περάσει κανένας λουκουμτζής απο μπροστά μου, θα χαμογελάσω όπως η Γκρέις Κέλλυ, κι όλο χάρη θα του ζητήσω να αγοράσω κανα δυο με έξτρα ζάχαρη, αναστενάζοντας «ω Θεέ μου, πόσο έθνικ».
Θα παραγγέλνω απο το όμορφο και σίγουρα βέρι γκέι μπόι της παραλίας εξωτικούς φρουτοχυμούς και μοχίτο και στα κρυφά θα τον χαζεύω, μα κρίμα τέτοιος κούκλος (και την παράσταση θα κλέβουν κάτι πανέμορφα πιτσιρίκια με εκπληκτικά σωματάκια μέσα σε dior και φλούο burberry μικροσκοπικά μαγιουδάκια, τέτοιο κοριτσάκι θα παρακαλάω μέσα μου να είναι δίπλα στον μανταρίνο μου και μόνο τέτοιο, όταν δεν θα έχει πια εμένα )....
Και σαν βραδιάσει θα πηγαίνω για αχινούς και στρείδια και ψαράκια σε σικ εστιατοριάκια που όμως δεν θα έχουν απαίσια ιταλικά ονόματα, και θα παρακαλάω τον waiter να μου τα καθαρίσει, όπως έκανε πάντα ο μανταρίνος μου πριν, να μη λερώσω τα χεράκια.

Κι επειδή θα σκυλοβαρεθώ σίγουρα μέσα σε τρεις κιόλας μέρες, σα γαλαζοαίματη που σκιάχτηκε απο παπαράτσι, θα σπεύσω να ακυρώσω την τρίτη εκείνη κιόλας μέρα τα εισιτήρια επιστροφής, θα πάρω το πρώτο καραβάκι, θα φορτώσω ξανά όλα μου τα πριγκιπικά υπάρχοντα και θα γυρίσω Θεσσαλονίκη σαν τον μετανιωμένο άσωτο υιό.

Γιατί το ξεραμένο κρουασάν του φούρνου στη γωνία είναι πιο νόστιμο στο μπαλκόνι με τον Σ, να μου διαβάζει Τσαγκαρουσιάνο και την Μ, να με πιπιλάει για ποτό το βραδάκι στον Θερμαικό. Και είναι αφάνταστα πιο παραδεισένιο να προγραμματίζεις τελευταία στιγμή για αντισκηνο-σαββατοκύριακο στο Κουφό και την Τριστινίκα κι ας κοιμηθείς με άμμο ακόμα στο μαγιώ και τσιγγάνικη αλμύρα.

Βαρέθηκα τα κωλο-καλοριφέρ, τα κωλο-αερόθερμα, την κωλο-βροχή, το κωλο-κρύο......
Θέλω να τριγυρνάω πάλι σαν τσιγγανάκι, μαυρισμένη και να σκάει ο τζίτζικας.
Αχ πότε θα καλοκαιριάσει;

Σου έχει συμβεί ποτέ να μην αντέχεις άλλο;
Να θέλεις κάτι τόσο πολύ που να μην αντέχει το είναι σου να παραδεχτεί, οτι έχεις ηττηθεί κατά κράτος;
Τόσο, που το μόνο σου ναρκωτικό να είναι ακόμα η ίδια μία ευχή;
Έτσι νιώθω. Και απόψε.

Everything which exists is composed of energy. Though it may look solid, it is in fact a pattern of energy held intact by Vibration and Frequency. Affected by experience, each thing develops its? own special character and attributes, which it carries forward.

Θεωρία του χάους. Μια πεταλούδα πέταξε απότομα ξυστά απο τον λαιμό μου, μου σκασε ένα φιλί κλεφτά κι άλλαξε την σκέψη μου, ακύρωσε την ρότα μου. Με τη δόνηση των φτερών της στη δική της μοναδική συχνότητα.Έχω μασήσει κανονικά και μ΄αρέσει. Η αβάσταχτη ελαφρότητα μιας πεταλούδας.

The Fae seem to respect those who are able to think with their heart and feel with their mind, as well as those honoring their word. Fae are very curious beings, but only dare to approach the ones who trust themselves.

If you have a gut feeling about something, trust it. And throw rationalization out the window, if you?re confused. Rationalizing it, will only confuse you further, and may cause you to deny a faery favor, unknowingly granted to you.

We are truly fortunate, for though Faerie Realms remain distant from our own world in this mundane time, there are times and places where the two worlds meet, where a traveler may wander into this Hidden Place. Between places are entrances into this Magical Realm: between Earth and Sea, between Day and Night, between One Place and the Next.This is why gateways and doorways are a prime ways into the Otherworld. Standing within a doorway, one is neither in one place or the next, neither Neither outside nor indoors. It allows us a passageway into the in-between world of Faerie.

The Land of Faerie takes on many guises. It is the Enchanted Forests. It is the Shadow World. It reaches Heaven and the depths of Hell. Never-never Land. The Dream World. It is the Land of the Gods and the places where Faeries dance in timeless revelry.To enter this magical land, we must leave our own mundane and familiar one. There is always a Gate, a Doorway, and a Threshold that must be crossed. We must leave our own comfortable reality and journey into another, unexplored reality. We must face our fears that we may never find a way to return, or that what is on the Otherside is something we very much dread.

To travel into Faerie is to travel into yourself.
And so each must stand in the frame of the Gate, knowing that there, in that place between a place, Darkness and Light, Love and Hate, Chaos and Order are One.
And so we shall see many things and learn many things, on our Journey to the Otherworld.

still waiting babe, come on 

kalinixta portokalomoro mou 

my elefant shoe 

Και είπε τότε στον Σινκλαίρ ένα παραμύθι, για ένα αγόρι που ήταν ερωτευμένο μ? ένα άστρο.
Στεκόταν στην άκρη της θάλασσας, άπλωνε τα χέρια του προς το άστρο που λάτρευε, το ονειρευόταν και του αφιέρωνε κάθε του σκέψη.
Ήξερε όμως, ή νόμιζε πως ήξερε, οτι κανένας άνθρωπος δεν μπορούσε ν? αγκαλιάσει το άστρο του. Το θεωρούσε μοίρα του. Ν? αγαπά ένα άστρο χωρίς ελπίδα εκπλήρωσης.

Μ? αυτή τη σκέψη έφτιαξε ένα ολόκληρο ποίημα ζωής για την παραίτηση και το βουβό, πιστό πόνο που θα τον έκανε καλύτερο και θα τον εξάγνιζε.
Όλα του τα όνειρα όμως εξακολουθούσαν να απευθύνονται στο άστρο.

Μια νύχτα στεκόταν πάλι στην άκρη της θάλασσας, πάνω στον ψηλό βράχο με το περίεργο σχήμα ζώου και κοίταζε το άστρο φλεγόμενος απο έρωτα γι? αυτό. Και σε μια στιγμή ασυγκράτητης νοσταλγίας έκανε το πήδημα και γκρεμίστηκε στο κενό για να συναντήσει το αστέρι του.
Τη στιγμή όμως που πηδούσε ακόμη, σκέφτηκε αστραπιαία πως είναι αδύνατο, πως δε μπορεί.
Την επόμενη στιγμή κείτονταν κάτω στην ακρογιαλιά τσακισμένος.

Δεν ήξερε ν? αγαπά. Αν τη στιγμή που πηδούσε είχε την ψυχική δύναμη να πιστέψει απόλυτα στην εκπλήρωση, θα είχε πετάξει προς τα επάνω και θα είχε ενωθεί με το αστέρι.

«Η αγάπη δεν πρέπει να παρακαλά, Σινκλαίρ. Ούτε να απαιτεί. Πρέπει να έχει τη δύναμη να φτάνει μέσα της στη βεβαιότητα. Τότε δεν θα προσελκύεται, αλλά θα προσελκύει. Θέλει να την κερδίσουν».