«OOPS I DID IT AGAIN....»



Λάθη. Αμέτρητα.

Τσαγκαροδευτέρα των τύψεων και της επιλεκτικής μνήμης. Θυμάμαι και τσατίζομαι. Αναρωτιέμαι που κολλάει το σίδερο στην κατασκευή της μηχανής του χρόνου. Θα μου ήταν εξαιρετικά χρήσιμη τώρα. Email στον σοφό μου φίλο Oliver S. και ερώτηση πανικού: «Μπορώ να σβήσω τα λάθη μου και να πάρω τα πάντα και πάλι από την αρχή; Κι αν δεν μπορώ, με κάνει αυτό κακό άνθρωπο;».

Με τον δεύτερο καφέ έρχεται η απάντηση από την μουσκεμένη Φρανκφούρτη: «Κουτό παιδί, μάθε, πως τα λάθη κάνουν τον άνθρωπο αυτό που είναι. Ούτε ο χρόνος, ούτε οι εμπειρίες με την γενικότερη έννοια. Τα λάθη. Πάντα αυτά. Σε διδάσκουν ποιος είσαι, όταν το πρωί, κοιταχτείς με την τσίμπλα στο μάτι στον καθρέφτη. Θέτουν την βάση για τα επόμενα λάθη, που θέλεις δεν θέλεις, με μαθηματική ακρίβεια και πάλι θα έρθουν». Ανάβω τσιγάρο. Το σκέφτομαι.

Λάθη είμαστε, ανθρώπους κάνουμε;

Ουδείς τέλειος, εδώ που τα λέμε και το μαθαίνεις κάθε φορά εκ νέου. Ο «τέλειος άνθρωπος» είναι άλλωστε σχήμα οξύμωρο, για γέλια. Δευτέρα Λυκείου, θυμάμαι αχνά την φιλόλογο να εξηγεί πως η λέξη «τέλειο» σημαίνει εκείνο που δεν επιδέχεται περαιτέρω βελτίωση, δηλαδή εξέλιξη. Από την άλλη η λέξη «άνθρωπος» προέρχεται από το αρχαίο «άνω θρώσκω» που σε ελεύθερη μετάφραση θα πει «εξελίσσομαι». Ουδείς αλάνθαστος λοιπόν. Κι ας έρθει ο οποιοσδήποτε να μου πει το αντίθετο. Δεν πείθει. «Η φύση του ανθρώπου παρουσιάζει τελειότητες για να δείξει ότι είναι εικόνα Θεού. Και ατέλειες, για να δείξει ότι είναι μόνον εικόνα», λέει ο Πασκάλ.

Και όσο προσπαθείς να τα αποφύγεις, τόσο αυτά θαρρείς και πολλαπλασιάζονται. Σαν κακοστημένη φάρσα από πάνω. Νιώθεις ηλίθιος, προσπαθώντας να μπαλώσεις τις τρύπες του παρελθόντος, καθώς κάποιος μοιάζει να παίζει με τις προθέσεις σου. Και μένεις μετά παγωτό, να προσπαθείς να «σκουπίσεις» από τα μουτράκια σου τις συνέπειες. Σκατό-κατάσταση.
Κι όπως έλεγε και ο Ηράκλειτος, δεν υπάρχει τίποτα πιο άχρηστο στη ζωή από τα σκατά.

«Οπότε, ποιο το νόημα;», ρωτάω απορημένη. Για ποιόν λόγο να τραβάμε τον σταυρό των τύψεων και των συνεπειών του λάθους, όταν συνήθως δεν μαθαίνουμε καν πραγματικά από αυτό; Όταν ακόμα κι αν μάθουμε, σίγουρα κάνουμε κάποιο άλλο;
«Κάποτε θα πιάσεις τον εαυτό σου να συγχωρεί εύκολα, από καθαρή αγάπη, τα λάθη των άλλων. Και θα προσέξεις, ότι και κάποιος άλλος θα αρχίσει να συγχωρεί και να παραβλέπει τα δικά σου. Επειδή θα σε μάθει. Επειδή θα δει, ότι και τα λάθη στο πρόγραμμα είναι, σαν τις διαφημίσεις. Επειδή θα καταλάβει πως η ευτυχία κρατάει έτσι κι αλλιώς λίγο και είναι κρίμα να την αμαυρώσει η παρόρμηση, τα νεύρα, ή η απερισκεψία μιας στιγμής. Αυτό είναι το νόημα».
Αυτή είναι η μαγκιά όλη λοιπόν; Να βρεις αυτόν τον άλλον;

«Δεν θα άξίζε μικρή μου, ακόμη κι αν ήταν εφικτό αυτό, να πάρεις ένα σφουγγάρι να σβήσεις τα πάντα, αφού η ψυχή σου γδάρθηκε ήδη ανεπιστρεπτί. Απόλαυσε όσο μπορείς τα λάθη σου και σκέψου, πως την στιγμή που τα έκανες, δεν μπορούσες κατά πάσα πιθανότητα έτσι κι αλλιώς να δράσεις αλλιώς. Προς μέγα πείσμα της κατάκρισης, κάνει λάθη όποιος εργάζεται, όποιος σκέφτεται, όποιος προσπαθεί, όποιος πράττει, όποιος αγαπάει και φοβάται μην χάσει αυτό που έχει. Ο άπρακτος μόνο τα αποφεύγει. Αλλά η απραξία ανήκει στους ατάλαντους, στους αναίσθητους, σε όσους είναι νεκροί από καιρό».

Μου έρχονται τα λόγια της γιαγιάς μου στο νου: «Πολλές φορές, η αμαρτία της κατάκρισης είναι πολύ βαρύτερη από το ίδιο το παράπτωμα ή το λάθος που κατακρίνουμε».

«Πιτσιρίκα θυμήσου, πως εύκολα συγχωρούμε, μα ποτέ σχεδόν δεν ξεχνάμε», λέει κλείνοντας το μάτι ο Oliver.
Δεν χρειάζεσαι δίπλα σου κάποιον που θα κάνει πως ξεχνάει τα λάθη που θα σου ξεφύγουν. Θέλεις, αντίθετα, κάποιον που θα σε λατρεύει ακριβώς εξαιτίας αυτών. Όχι τόσο εκ παρορμήσεως, όσο εκ πεποιθήσεως. Κάποιον, που θα ξέρει πως δεν φαίνεται ποτέ κανείς τόσο γελοίος και κακός από τις κακές ιδιότητες που έχει, όσο από τις καλές που προσποιείται ότι έχει.