Δεν άγγιξα υπολογιστή για μέρες.
Πόσες; Δέκα; Δώδεκα;
Τόσο.

Και δεν έχω τύψεις καθόλου.
Να που είδα σήμερα το μπλογκ με τον καφέ στο χέρι όμως, και την ψώνισα. Άδεια σελίδα μου φάνηκε. Παράκαιρη και ανόητη.
Βοηθάει κι ο καιρός. Ρίχνει βροχή με τους γκαζοτενεκέδες πάλι σήμερα, έβγαλε κρύο απο το πουθενά. Απο κει που κοντεύαμε μαγιώ να φορέσουμε στο κέντρο, πάλι ψάχνουμε πρωινιάτικα που χώσαμε τα μπουφάν.
Χουχούλιασε κι ο σκύλος στον καναπέ μες στην κουβέρτα σα να πεσε βαρυχειμωνιά ξανά. Μπερδεύτηκα. Μάη δεν έχουμε;
Πλησιάζει το καλοκαίρι τελικά, αλλά σα χελώνα, αργά αργά και μου τη δίνει.

Σκέφτομαι τις μέρες πίσω μου.
Άναψε τσιγάρο να σου πω. Βάλε και καφέ. Θα βάλω κι εγώ παρέα δεύτερο.

Με το βέσπα κλαμπ στον Χολομώντα, κρύο πολύ, σταλλακτίτες κρέμονταν απο τη μύτη όταν φτάσαμε πάνω. Κονιάκ και ζεστό νες για τους αναβάτες. Συζητήσεις, «που είναι ρε παιδιά το τζάκι; Το μαγαζί θα μας το ανάψει ή θα μείνουμε κόκκαλα;», "πότε θα βγει η βέσπα rally του 1974, την υποσχέθηκε σε remake η Piaggio και αργεί πολύ". Και η δική μου είναι τετράχρονη, «πόσο πάει μια δίχρονη συλλεκτική;», κοριτσάκι ξανθό και τρισχαριτωμένο με τριανταριά υπέροχους γκαγκά μαντράχαλους, 32 βέσπες και μια Transalp. Και «πάμε αγώνα ποιος θα φτάσει πρώτος στο εστιατόριο, είναι 5 χλμ, φύγαμε άτυπα;», και βουρ όλοι κάτω στις στροφές, και φεύγει ο Γ., πάει η βέσπα. Τον έφαγε η δεξιά, το σασί καινούριο απο Δευτέρα, και να'ναι καλά η Colori με τα ωραία προστατευτικά μπουφανάκια, «εγγύηση». Η πιτσιρίκα να βγαίνει τρίτη με την αυτόματη και «γιούχου», ένα αστέρι γεννιέται, φρίκαρε Βαλεντίνο Ρόσσι, όσο θέλεις, τρέμε, αλλά είναι τόσο δα λίγο φοβιτσιάρα ακόμα εδώ που τα λέμε, «τι καύλα όμως η ταχύτητα ρε γαμώτο» και πίσω πάλι και το πρωί στις 8 όρθια, δουλειά.

Και ήρθε η Μεγάλη Εβδομάδα, η πιο μικρή απ' όλες και μου φάνηκε να πέρασε αστραπή.
Εγώ ερωτευμένη, πιο πολύ απο ποτέ. Οικειοθελώς εμπάργκο στις εκδρομές. «Μωρό μου, εδώ θέλω να μείνουμε, μαζί και η πόλη να είναι άδεια. Και να μη δούμε εκκλησία στα μάτια μας φέτος, να τη βγάλουμε με γαριδομακαρονάδες και κινέζικο στον καναπέ αγκαλιά και απαγορευμένα ντιβιντί σαδομαζό». Πέστο κι έγινε. Και συζητήσεις δεκαπέντε ωρών, και σχέδια για το μέλλον. Και γαριδομακαρονάδα στις 3 τα ξημερώματα, το μακαρονάκι λάσπη και η γαρίδα συρρικνωμένη σαν αυτές για δόλωμα. Αλλά εκείνος ευτυχώς είναι ο ωραίος κοιμωμένος και δεν παίρνει χαμπάρι την αποτυχία μου. Και την άλλη μέρα το πρωί ρωτάει «θα με παντρευόσουν αν ήμουν μπουγατσατζής, μωρό μου;» και νάζια εγώ και «χωρίς δεύτερη σκέψη καν, ναι».
Και Περαία για ψαράκι. Χρυσό ψαράκι. Καθότι το κύμμα φλατς φλουτς δίπλα έσκαζε. Βόλτα στην προκυμαία, είναι άραγε βαθειά εδώ; «Θα με σώσεις μανταρίνε αν πέσω; Είναι η τελευταία σου ευκαιρία να με ξεφορτωθείς».
Και αγκαλιές ατελείωτες στον καναπέ ξανά και ξανά, ώρες ολόκληρες με πάλι λάθος ντιβιντί.
Και Ανάσταση. Εμπάργκο ακόμα στην εκκλησία, στο μαύρο ράσο. Αλλά τα βεγγαλικά σκάνε στα αφτιά μου μέσα, ο σκύλος τα κάνει πάνω του απο την τρομάρα και μετά το σφουγγάρισμα, πρέπει να ντυθώ. Περιμένει ο Ν. να πάμε να γίνουμε ζάντες απόψε. Είμαστε ασυνόδευτοι απόψε. Απόψε. Μόνο απόψε. Και το μπαρ είναι απαίσιο. Κωλόμπαρο απο το 80. Με βαρύ ρεπερτόριο και σε τσακίρ κέφι για τρία λεπτά Τιέστο. Ήμαρτον. Της Εύας τα καμώματα πληρώνονται cash ακόμα. Και συνωμοτικά με Ν. φεύγουμε. Μας βρίσκει 5 το πρωί στο Ρέσιντενς, εγώ δεν τον ακούω πια.... «Dont you want me baby? Dont you want me aaaaaa» απο τα ηχεία. «Μ' αγαπάς;», «Σ' αγαπάω ρε βλαμμένο».

Sms του Σ. απο Σύρο, «κρατάω το καινούριο μου iPod και προκαλώ τα πλήθη», μούρλια....

Και κάπως πήγα σπίτι. Μάλλον οδήγησα κιόλας. Το κατάλαβα όταν ξύπνησα.
Αλλά πάλι μόνη.
Το μωρό μου αλλού. Αλλά υπέροχα ήσυχες μέρες, μόνη στην πόλη.

Πόσο εύκολο είναι να είσαι ευτυχισμένος; Πολύ. Παίζει στο ράδιο Fila Brazillia και θα μπορούσα να πάω για αλλαγή πάμπερ σε τρία δεύτερα. Αλλά και την κατρακύλα την παίρνεις, όπως η βέσπα καβατζάρει τα ενενήντα. Piece of cake. Κύκλος όλα. Γύρω γύρω όλοι και ξανά και ξανά.
«Τι υπάρχει ανάμεσά μας;»
«Όλα».
«Εθισμός».
«Και ένα εισιτήριο».

Life in mono.
Δεν έπιασαν τα μαγικά, ούτε ο σεισμός, ούτε η βροχή, ούτε τα kite. Κύκλος, σου λέω, όλα, ξανά και ξανά. Δεν έπιασαν τα «όλα».
Και δεν κλείνει.

Μια φορά στη ζωή μου όλη χτύπησα άνθρωπο και ήταν φίλη. Μια φορά. Ποτέ ξανά. Και χρειαζόταν, ήταν η μόνη λογική αντίδραση στιγμής, η μόνη σωστή.
Αλλά θα μπορούσα και τώρα. Πιο δυνατά απο ποτέ. Άχτι.

Πιο είναι το πιο δυνατό ναρκωτικό έμαθα; Το βίντεο με τις εικόνες μέσα σου, ή το ρημάδι το «όλα», δεν ξέρω.
Θα γίνει τσουνάμι κάπου, το νιώθω, θα γίνει. Η ενέργεια κάπου θα χυθεί. Να φυλαχτούν όλοι.

Obay, babe, obaaaaaaaaaaaaaay πριγκίπισσα του παραμυθιού.