Δεν παίρνω ανάσα.
Την πάτησα. Ο φόβος κάθε Γαλάτη που σέβεται τον εαυτό του και τιμά την κληρονομιά του, έγινε πραγματικότητα. Ο ουρανός έπεσε στο κεφάλι μου, μα την Αττάρτη και με πλάκωσε.
Και δεν έχω ιδέα απο που να πιαστώ για να σηκωθώ. Και στη δική μου ζωή δεν υπάρχει κανένας Πανοραμίξ να φτιάξει ένα μαγικό ζωμό να πάρω δύναμη και να ξεριζώσω δέντρα και να σπάσω πύλες. Δεν υπάρχει κανένας δρυίδης να προσφέρει, έστω και ακριβά, τη λύση του Γόρδιου.
Μυρίζει αλμύρα ο ουρανός και κάνει την ανάσα ακόμα πιο βαριά. Ανάβω τσιγάρο και το σβήνω στο δίλεπτο. Βάζω νερό να πιω και νομίζω πως σα παραγεμισμένο μπαλόνι θα εκραγώ. Απο το πρωί.

Αλλά μου διάβασε ώρες μετά ο Σ. (πάνω στη βέσπα) λογάκια του Τσαγκαρουσιάνου (απο την προ-περασμένη νομίζω Κυριακή) και κάτι έγινε μέσα μου πάλι. Κάτι καλό.
"Η ευτυχία εντέλει είναι κάτι χειρωνακτικό. Μπορείς να τη φτιάξεις μόνος σου, όπως μια καρέκλα".
Μυρίζει σωστό.
Και μετά μου χαμογελούσε και μου κανε αγκαλίτσες, που ήξερε πως θα σκότωνα τώρα για δαύτες.