Εmail στον σοφό μου φίλο Oliver S. κι ερώτηση πανικού: τι είναι αυτό που κάνει το Βερολίνο των 889 τετραγωνικών χιλιομέτρων, ανεπανάληπτο κι αιώνιο; Ή μήπως δεν θα επιζήσει;

«Το Βερολίνο θα επιζήσει το κάθε αύριο, μικρή μου. Είναι, ότι ανήκει σε όλους και σε κανέναν, ελεύθερη ψυχή, στοιχείο αντιστασιακό από μόνο του, φύση αντιφατική, ασπρόμαυρη και πολύχρωμη μαζί, αιώνιο σαν τους μύθους. Είναι της Ντήτριχ, του Βέντερς, της Σνάιντερ, του Τύκβερ, του Φασμπίντερ και της Berlinale. Με το Konzerthaus, την Deutsche Staatsoper, το Ολυμπιακό Στάδιο του 1936, το κάστρο Charlottenburg. Με την Πύλη του Βραδεμβούργου που κάποτε χώριζε δύο κόσμους κι έγινε για μια μέρα, στις 09.11.1989 το κέντρο του σύμπαντος. Με το ολοκαίνουριο κτίριο Βουλής (Reichstagsgeb?ude) δια χειρός Norman Foster στην Potsdammer Platz να κοιτάζει το τέρας της Sony. Με την China -, δίπλα στην Turkish Town. Με τους 450.000 δηλωμένους ξένους. Με τις ανοησίες των ακροδεξιών, να λαβαίνουν χώρα δίπλα σε εγκαίνια γκαλερί. Ένα ανατολικό μυαλό κλεισμένο για πάντα σε ένα δυτικό, μεταμοντέρνο σώμα».

Είναι αυτό που πιτσιρίκα περπάτησα, μέχρις ότου οι σόλες μου έλιωσαν. Είναι και δικαιωματικά αιώνια δικό μου.
Από άκρη σε άκρη.
Διέσχισα την Friedrichstrasse για να δω το Guggenheim, πήρα την αιώνια S- Bahn, για να φτάσω στην Alexanderplatz, στο πρώην Ανατολικό και να δω όλη την πόλη πιάτο από κάτω μου.

Η U-Bahn με παρέσυρε στην Kurf?rstendamm κι ένιωσα τα δάκριά μου να χύνονται πικρά, πιο πικρά κι από εκείνα της κυρίας Φον Κάντ, στις βιτρίνες - ζάχαρη του Gucci και της Jil Sander. Κι έφυγα τρέχοντας να πιω ένα ποτήρι Gl?hwein σε ένα σκοτεινό μπαρ στην Oranienburgerstrasse και γνώρισα τον Καρίμ και τον Μιγκέλ με τα μελαγχολικά μάτια, που ερωτεύτηκαν το Βερολίνο εν μια νυκτί, αποφασίζοντας να μείνουν για πάντα. Με έσυραν στα Hackesche H?fe, ένας άλλος κόσμος, ντυμένος όχι μόνο με τζαζ, αλλά και με τη γλυκειά φωνή της Ellen Alien, και κολαστήκαμε με στρείδια και μαργαρίτες στο Oxymoron. Και στο μπαράκι, δεν θυμάμαι όνομα, στις όχθες, που έμπαινες με σύνθημα...Με τα κεριά και τους Πορτογάλλους μπάρμεν που μουρμούριζαν ακαταλαβίστικα και υπέροχα φάντο.

Το δικό μου Βερολίνο είναι όμως και αυτό του Φάτιχ, με τα πιο φθηνά κεμπάπ και τις καλύτερες φαλάφελ, πίσω από το tr?s chic καφέ Einstein. Βαριά μπαχάρια και τουρκικές μπίρες δίπλα στην απόλυτη χλιδή.
Είναι και τα κρουασανάκια με γέμιση μαρμελάδας βατόμουρου του φούρνου στον σταθμό Bahnhof am Zoo.

Ich bin ein Berliner?
Αιώνια?
Και η Λόλα ακόμα τρέχει.