Ανοίγω το Wallpaper που τσίμπησα απο το Fena Fresh την Πέμπτη, κι άφησα η άψυχη να κάθεται άπρακτο πάνω στο πλυντήριο ρούχων.
Φάτσα κάρτα στη δεύτερη σελίδα βέρυ έλεγκαντ και αναμενόμενα βαρετή διαφήμιση της DKNY, με δέκα - too good to be true, cant take my eyes off of you - ζευγαράκια και τίτλο «Perfect pair».

Χτυπάει το κινητό. Είναι η Α.
«Θέλω να κάνω σεξ τώρα και να'μαι λέει κιόλας ερωτευμένη τρελά», τσιρίζει μες στο ευαίσθητο αφτάκι μου. «Είμαι ευτυχισμένη, έχω καλή δουλειά, ρουχαλάκια που άλλες δεν μπορούν να ονειρευτούν καν, λατρεύω τον εαυτό μου, με θαυμάζω, με γουστάρω απίστευτα, είμαι έξυπνη και σέξυ, τι σκατά μου λείπει, πες μου. Κι αν δε μου λείπει τίποτα, τότε θύμησέ μου πόσο τέλεια είμαι, να πάω για ύπνο γλυκά».

Σιχαίνομαι αυτή την ερώτηση και το ξέρει. Στην πραγματικότητα και η ίδια την σιχαίνεται. Τι σκατά; Στο ίδιο καζάνι.

Κοιμάμαι όρθια ήδη, αλλά δεν το ψυλλιάζεται. Φοβάμαι συζήτηση εις βάθος.

«Γιατί εγώ ρε συ Α.;»

«Γιατί εσύ είσαι η σοφή μου φίλη και θέλω τώρα αμέσως να μου πεις.»

Να το πάλι αυτό το τραγικό λάθος. Το δικό μου κουβάρι δεν έχω ξεμπερδέψει, των άλλων τα κουβάρια με μάραναν.

«Ρε πριγκίπισσα, άνοιξε το Wallpaper αυτού του μήνα, που ξέρω πως έχεις πρώτη μούρη στο σαλόνι σου, δίπλα στο τραπεζάκι του καφέ. Πάνε στη δεύτερη σελίδα, κοίταξέ την και πες μου: αυτό θέλεις;»

Η γλυκιά μου χάνεται για δευτερόλεπτα, μετά μου νιαουρίζει...

«Κοίτα τι ωραίοι είναι αυτοί οι δυο, κάτω αριστερά, δίπλα στους ξενέρωτους», μου λέει.

«Θα φορούσες ποτέ Ντόνα Κάραν Α.;»

«Ποτέ, στο ορκίζομαι σε ότι έχω ιερό», μου απαντάει και την ακούω να φιλάει λολιτίστικα σταυρό.

«Ε, τότε χέστους μωρό μου, κι αυτούς και την Bloomingdales ευτυχία τους. Εσύ θα ερωτευτείς πάλι Λολίτα μου, πολύ σύντομα, όπως εμείς ξέρουμε, με φωνές και τυμπανοκρουσίες, ποτέ χεράκι-χεράκι και σορόπια φάνκι και σινιέ. Μούρλια, με δάκρυα και υστεροζήλειες, με μεταμεσονύχτιες παρακολουθήσεις και ομηρικούς καβγάδες και lets make up GREAT sex. Και ποτέ σε DKNY μπλιαχ wannabe άοσμα κι άγευστα αντικείμενα. Εσύ είσαι ένας θηλυκός Αλμοντοβάρ, πριγκιπάκι μου, σαν εμένα, θέλεις ζωή σε χρώμα φουξ και πορτοκαλί και κόκκινο, ζωή σαν σπίρτο, όχι σαν Σουηδικός ορός, για να καείς και όχι για να αντέξεις. Κι αν αντέξεις τελικά, θα είναι ένα μικρό θαύμα και θα το γιορτάσουμε ανάλογα της ανεκτίμητης αξίας του, μη μου αγχώνεσαι μικρή μου τοσοδούλα Οντέτ. Πάνε στη σελίδα 18 και καμάρωσε τώρα προσωρινά το θαύμα της αρχιτεκτονικής. Εκεί θα σε πάω, μόλις δει το πορτοφόλι μου χαρτονομίσματα. Στη Ντουμπάι, και θα μείνουμε στο Burj. Ανατολίτικη dolce vita. Και χέσε με τώρα με το σικέ κωλοζευγαράκι. Για μας ή όλα ή τίποτα. Όχι χλιαρή εγγλέζικη μπίρα».

«Θα βρούμε και σείχηδες φτυστούς σαν τον Σαρίφ εκεί, που θα μας κλέψουν και θα μας φυλακίσουν σε χρυσά κλουβιά, να πίνουμε ολημερίς τσάι με τη Ράνια, μέσα σε ταγεράκια vintage YSL;», μου λέει με νάζι σα Ναστάζια Κίνσκι.

«Στο υπόσχομαι, πάνε τώρα για νάνι να ξεραθώ κι εγώ, είμαι χώμα», της απαντάω.

Και στο ίδιο κιόλας λεπτό σκέφτηκα τον μανταρίνο μου. Τον δεύτερο του κόσμου μετά απο μένα. Να χέσω τον κάθε Ομάρ μα τον Μπελένος, ορκίζομαι πως δε δίνω μία στο vintage YSL που μια μέρα με κόπο θα αποκτήσω.