Φαίνεται πως με πήρε ο ύπνος στον καναπέ, μπροστά στην τιβί,έστω για λίγο. Κάπου στην αλλαγή μεταξύ φωτός και σκοταδιού επάνω.
Τον είδα στον ύπνο μου.
Ανέβαινε μια σκάλα. Μια μεγάλη σκάλα, που οδηγούσε σε ένα καταπράσινο λιβάδι.
Κι όσο πιο γρήγορα ανέβαινε τα σκαλιά, τόσο η σκάλα μεγάλωνε και πλήθαιναν τα σκαλοπάτια. Για κάθε ένα, άλλα δέκα στη θέση του.

Κι όταν στην αγωνία του επάνω άρχισε να ανεβαίνει δυο δυο μαζί, τότε γεννιόντουσαν άλλα τέσσερα στη θέση τους.

Τρομαγμένος, μες στον ιδρώτα και χωρίς ανάσα σταματούσε που και που και γυρνούσε να δει μια προς τα επάνω και μια προς τα πίσω. Και με κάθε ματιά απογοητευόταν και πιο πολύ. Απελπισία σκέτη.
Το λιβάδι αντί να έρθει πιο κοντά, απομακρυνόταν ολοένα και περισσότερο.

Τα γόνατά του άρχισαν τότε ξαφνικά να λυγίζουν σιγά σιγά, ώσπου έχασε την ισσοροπία του κι έπεσε με φόρα προς τα πίσω. Απο κει που ξεκίνησε. Προσγειώθηκε στο έδαφος με το κεφάλι. Κι απο την ουλή στο λαιμό του ψηλά άρχισε να τρέχει αίμα. Κατακόκκινο και πηχτό.
Με την πρόσκρουση έκλεισε τα μάτια του σφιχτά, σα να ήθελε να αποφύγει τον πόνο, και λίγο αργότερα άρχισε να κλαίει. Να κλαίει, να κλαίει, να κλαίει, όπως δεν τον έχω δει ποτέ. Χωρίς καμία ελπίδα, τόσα δάκρυα ποτέ δεν είδα ξανά.
Και προσπαθούσα να τον αγγίξω, να του πιάσω το χέρι, φώναζα το όνομά του, αλλά δεν άκουγε τίποτα.
Του φώναζα με όλη μου τη δύναμη «Έφτασες, κοίτα γύρω σου, έφτασες», αλλά μάταια. Κι όταν άρχισα να κλαίω κι εγώ, φυλακισμένη σε κάτι σαν αόρατη μεμβράνη που δε μ? άφηνε να του πιάσω το χέρι, εκείνος τότε κούνησε απότομα το μπράτσο του, θαρρείς και μ' άκουσε τελικά ή ένιωσε τι του φώναζα κι άγγιξε με την παλάμη του το έδαφος, με τα δάχτυλά του το καταπράσινο χορτάρι. Κι άνοιξε έκπληκτος τα μάτια. Ταυτόχρονα εξαφανίστηκε και το αίμα και η σκάλα και η μεμβράνη.

Ξύπνησα με τρελή ταχυπαλμία.