«Ίσως επειδή φοβούνται την οδύνη του ερώτα, πολλοί άνθρωποι προτιμούν την πλήξη. Ο ένας πονάει κι άλλος πλήττει. Είναι καλύτερα να είσαι εκείνος που πονάει, γιατί έτσι τουλάχιστον δε πλήττεις». Ο γλυκούλης, φρεσκοχωρισμένος αλλά διόλου πικρόχολος και άρα συμπαθέστατος Αλιάγας τσιτάρει για το νέο είδος του ρομαντικού εγωιστή (που εδράζει την έμπνευσή του απο την πλέον κοινή ασθένεια, τη μοναξιά) Φρεντερίκ Μπεκμπεντέ και Νικολά Ρέι. «Όταν χτυπάει ένα τηλέφωνο στο Παρίσι και δεν το σηκώνει κανείς, μια ιστορία αγάπης έχει μόλις πεθάνει».
Παρίσι-Θεσσαλονίκη σημειώσατε χι. Αλλά δε νιώθω καθόλου Παριζιάνα. Quel dommage...(το γραψα τουλάχιστον σωστά;)

Μόλις πέρασα τις τελευταίες δυο ώρες στη μπανιέρα. Μέχρις ότου τα δάχτυλά μου άλλαξαν όψη και το νερό κρύωσε. Μαζί με το μικρό πλοίο των πειρατών playmobile και τα δυο μου κίτρινα παπάκια, δώρο της Κ.. Με αφρόλουτρα πορτοκάλι και φράουλα και σαμπουάν κεράσι. Τώρα χουζουρεύω στο μπουρνούζι και διαβάζω εφημερίδες και περιοδικά. Έβαλα DJ Shadow, άναψα κεράκια με ευχούλες. Η μαμά ετοιμάζει απίστευτη μακαρονάδα με σολωμό και βότκα κι ο μπαμπάς την πειράζει και την τσιμπάει.
Σάββατο βράδυ και δεν μπορώ να κουνηθώ απο τον καναπέ. Ούτε καν αν με πληρώσεις το βάρος μου σε χρυσάφι. Ακόμα σε hangover απο το χτεσινό παρτάκι στο daily, είμαι με τσαγάκια και φρουτοχυμούς με ασπιρίνες. Ωραίο βραδάκι το χτεσινό, ωραία μουτράκια, ωραία πιτσιρικάκια, ωραία μουσικούλα straight from the ninetees, πολλά βρώμικα ποτά.
Θυμηθήκαμε το Soho, το Spacemobile, τον παλιό Βαλαβάνη, τους παλιούς Magna, την εποχή του ΚΛΙΚ και των 66 τρόπων να τη βρεις στις τουαλέτες ενός κλαμπ.

Και μετά τσουπ μια απρόσμενη συνάντηση που έκλεισε ακόμα ένα βεβιασμένα κλειστό συρτάρι για τα καλά και έφερε ηρεμία στις ταραγμένες αναμνήσεις. Τώρα αποκαταστάθηκε επιτέλους ειρήνη. Όχι οτι την επιζητούσα, κάθε άλλο, το αγνοούσα κιόλας. Αλλά να που φαίνεται πως το χρειαζόμουν,γιατί νιώθω καλά. Η μουσική μας έφερε κοντά για να υπογράψουμε την τήρησή της ευλαβικά. Μπορώ επιτέλους να ξαναδώ παλιές φωτό χωρίς εκείνο το απίστευτο urge να τις σκίσω. Καμία πίκρα. No regrets. Όλα καλά.

Κι ένας κομπάρσος. Ο Π., ετών 23, κουκλάκι, αλλά περιορισμένου συναισθηματικού και probably also διανοητικού iq, με ρώτησε αν θα δεχόμουν να τον παντρευτώ στο τρίτο νομίζω σφηνάκι στις μία, και κάπου στο πέμπτο ίσως, κατά τις 2, ήταν που άρχισε μια τρελή, ανόητη και άνευ λόγου ύπαρξης, πικρόχολη και τόσο κρίμα indeed, διαρροή λέξεων και φράσεων για την εξ. The ex files. Στα ίδια σκατά κι απόσκατα. Στα πέντε λεπτά δεν άντεξα. Ενώ μιλούσε του γύρισα την πλάτη. "Σε κάνω να πλήττεις;" με ρωτάει. "Με κάνεις να στεναχωριέμαι χωρίς λόγο που δεν έχω το κινητό της Άννας", του λέω. "Ποιας Άννας;" μου λέει. "Της Δρούζας χρυσό μου".
Εμπνέω φαίνεται, τι να πω. Γράφω κάπου στο κούτελο τίποτα; Κι αν ναι, το νέο μου σούπερ μέικαπ της Clinique το καλύπτει;

Μοστράρισα όμως τουλάχιστον την καινούρια μου κουπ στον Α. και τον Σ., μου δώσαν τα θερμά τους συγχαρητήρια και ζουμερά φιλιά, ήρθε και η μικρή πριγκίπισσα Α. με την Φ., σέρβιρε ποτά ο Π. (αειθαλής μπάρμαν τελικά).
Έμαθα τουλάχιστον δεκαπέντε ακόμα ανέκδοτα για ξανθιές που ξέχασα με στιλ την ίδια στιγμή, σε μια νέα, μεταμοντέρνα και very elegant εκδοχή της αλτσχάιμερ.

Ποντάρω λοιπόν οτι έχω στο πορτοφόλι απο χτες (πιθανότατα δυο τρία ταπεινά ευρώ) στην ελληνική τιβί και μετράω τις πιθανότητες του να καταφέρω να ξανασυνδέσω το ντιβιντί με το ηχοσύστημα και την τιβί ξανά.
Ως γνήσια ξανθιά έγραψα σε χαρτάκια πόστ ιτ ποιο καλώδιο πάει που, αλλά δεν έλαβα υπόψιν την επίσης ξανθιά μαμά που τα πέταξε απο λάθος.

Όλα στο κουμπί 5. Αν παίξει παλιά ελληνική ταινία με ζαχαρωμένο χάπι έντ θα μείνω εδώ, να λιώνω με αρκουδάκια haribo, φουλ στη ζελατίνη και λίτρα κόκα κόλας. Το αίσθημα του να βλέπεις το μόνο σωστό απόψε. Θέλω Πασταφλώρα ή Πίπη ή Βανζέλ Παπαντό.

Καληνύχτα Πίπη που ακόμα τρέχεις στα λιβάδια χαζοχαρούμενα. Μαζί σου.


UPDATED
ΕΤ3 και Καρ Βάι, STAR και Δαιμονισμένος Άγγελος, ομορφότερος απο ποτέ, τα συγχαρητήριά μου ξανά διαβόητε κύριε Πάρκερ, άριστη επιλογή ο Ρουρκ.
Και θυμάμαι crystal clear γιατί πιτσιρίκα ήμουν τόσο τσιμπημένη μαζί του. Κι ας πλάκωνε στις γρήγορες την κάθε κουκλάρα Κάρε Ότις. Γιατί είχε το στίγμα και αυτός. Αυτοκαταστροφικός άγγελος, ανά πάσα στιγμή έτοιμος να σαμποτάρει τον εαυτό του στα πάντα. Φιλί ζουμερό Μίκυ handsome.