Και είπε τότε στον Σινκλαίρ ένα παραμύθι, για ένα αγόρι που ήταν ερωτευμένο μ? ένα άστρο.
Στεκόταν στην άκρη της θάλασσας, άπλωνε τα χέρια του προς το άστρο που λάτρευε, το ονειρευόταν και του αφιέρωνε κάθε του σκέψη.
Ήξερε όμως, ή νόμιζε πως ήξερε, οτι κανένας άνθρωπος δεν μπορούσε ν? αγκαλιάσει το άστρο του. Το θεωρούσε μοίρα του. Ν? αγαπά ένα άστρο χωρίς ελπίδα εκπλήρωσης.

Μ? αυτή τη σκέψη έφτιαξε ένα ολόκληρο ποίημα ζωής για την παραίτηση και το βουβό, πιστό πόνο που θα τον έκανε καλύτερο και θα τον εξάγνιζε.
Όλα του τα όνειρα όμως εξακολουθούσαν να απευθύνονται στο άστρο.

Μια νύχτα στεκόταν πάλι στην άκρη της θάλασσας, πάνω στον ψηλό βράχο με το περίεργο σχήμα ζώου και κοίταζε το άστρο φλεγόμενος απο έρωτα γι? αυτό. Και σε μια στιγμή ασυγκράτητης νοσταλγίας έκανε το πήδημα και γκρεμίστηκε στο κενό για να συναντήσει το αστέρι του.
Τη στιγμή όμως που πηδούσε ακόμη, σκέφτηκε αστραπιαία πως είναι αδύνατο, πως δε μπορεί.
Την επόμενη στιγμή κείτονταν κάτω στην ακρογιαλιά τσακισμένος.

Δεν ήξερε ν? αγαπά. Αν τη στιγμή που πηδούσε είχε την ψυχική δύναμη να πιστέψει απόλυτα στην εκπλήρωση, θα είχε πετάξει προς τα επάνω και θα είχε ενωθεί με το αστέρι.

«Η αγάπη δεν πρέπει να παρακαλά, Σινκλαίρ. Ούτε να απαιτεί. Πρέπει να έχει τη δύναμη να φτάνει μέσα της στη βεβαιότητα. Τότε δεν θα προσελκύεται, αλλά θα προσελκύει. Θέλει να την κερδίσουν».