Mε το «Love me» του David Bowie. Στο «Επτά» του Μπρέχτ. Και τον «λάγνο» Νάστα να κάνει τζιριτζαντζουλιές στη σκηνή, με κιθάρα και χωρίς, όμορφος άνθρωπος.

Το πιο ερωτικό έργο που είδα ποτέ. Με μια εκπληκτική κοκκινομάλλα πιτσιρίκα στον κεντρικό ρόλο της Άννας, και μια βίρτσουαλ εκδοχή της σε προτζέκτορα πίσω της, με μια Ματσούκα αμακιγιάριστη, αγνώριστη, άκρως ερωτική.

Μια πιτσιρίκα μεγαλώνει και χάνει τον εαυτό της. Διαπράττει τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα, άθελά της και ηθελημένα, ασυνείδητα και συνειδητά μαζί. Κι έρχεται το τέλος, με κάθε στάδιο και πιο πολύ, πιο κοντά. Το κάθε τέλος.
Αλλά αυτό δεν σημαίνει πάντα και μια καινούρια αρχή.
Πιάνεται μαλάκας όποιος το πιστέψει. Θρύλος.
Το τέλος είναι το τέλος είναι το τέλος.

Με εκπληκτική μουσική.
Αλλά ο Bowie με ισοπέδωσε. Κρατάω αυτόν.
Όχι με το κλείσιμο της παράστασης, όχι, παραδόξως μετά, πολύ μετά, ώρες μετά.

Και η πανσέληνος εκπληκτική, ολοστρόγγυλη απο πάνω μου όλη νύχτα. Αυτή φταίει για όλα, φυσικά. Πάντα αυτή. Μόνο αυτή.
Μας κοιτάζει ρε και κοροιδεύει, το έχεις πάρει χαμπάρι;
Σκάει στο γέλιο σαν μισάνθρωπος και σαδιστής.
Βάζει φυτίλια.
Και περιμένει την έκρηξη. Αλλά είναι όμορφη. Μπορείς να μην την κοιτάξεις; Όχι. Αν την κοιτάξεις όμως γίνεται Σειρήνα, τα διαλύει όλα.

«Love me.
Love me.
Love me.
Love me».

Περνάω απο τον φθόνο στην απληστία και μετά στην οργή. Αμαρτάνω.Απο την οργή για λίγο στην λαγνεία και πάλι πίσω.

«Love me.
Love me.
Love me».

Στον Θερμαικό ο προτζέκτορας δείχνει ΝΕΜΟ.
Πιάνω αμορτί το μπλέ ψάρι που πάσχει απο αμνησία να λέει στο μπαμπά-ψάρι: «Μη φεύγεις σε παρακαλώ. Μη με αφήνεις μόνο. Ποτέ μου δεν είδα ψάρι σαν εσένα. Σε ικετεύω μη φεύγεις. Μαζί σου είμαι εγώ αλλιώς. Θυμάμαι μαζί σου. Με κάνεις και θυμάμαι. Δεν μπορείς να με αφήσεις. Τώρα που σε βρήκα. Τώρα όλα είναι αλλιώς, τα άλλαξες εσύ».


(Ότι σε θέλω σαν τρελή, στο είπα χτες; Πρόλαβα; Απόψε;
Όχι;
Στο λέω τώρα).