κι εγώ περιμένω. και το σιχαίνομαι. αρρωσταίνω. κι όσο περιμένω τόσο χειρότερο γίνεται, τόσο το μυαλό υπερλειτουργεί και οι αισθήσεις μαραίνονται.

όταν έχει ησυχία ακούω καμιά φορά τη μουσική σου και λιγώνομαι, λέω μέσα μου, "δεν είμαι μόνη". αλλά ακόμα και τότε κατά βάθος περιμένω.
αλλά αν με ρωτήσεις, θα σου πω ψέματα, θα αλλάξω θέμα, θα γελάσω με αστεία που δεν άκουσα καν. γιατί περίμενα. κι αν με ρωτήσεις τι περιμένω, θα σε βγάλω τρελό μόνο και μόνο για να μην πω την μία λέξη.

έψαχνα να βρω πάλι την cantamilla απο tranquility bass σε εκείνη την παλιά κασέτα, θυμάσαι;
έχει λιώσει σχεδόν. και δεν έχει ριπίτ η κασέτα, σηκώνομαι ανά πέντε λεπτά και την γυρνάω πάλι πίσω.
και θυμάμαι ακόμα την μέρα που την πήρα και την άκουσα πρώτη φορά. με είχε σώσει.
και τότε. μέρος του σάουντρακ μιας άλλης εποχής. αουσλέντερ τότε. αουσλέντερ και τώρα. εκεί, εδώ.
και θυμάμαι εκείνον τον εξηντάρη μπάρμαν στο αεροδρόμιο στις Βρυξέλλες, που άλλαξα ένα κάρο λεφτά για να πιω έναν καφέ κι αυτόν μες στην αγωνία και τις σκέψεις και πάλι το cantamilla άκουγα στο γουόκμαν. και όταν του ζήτησα να πληρώσω την μικρή περιουσία της αξίας του, μαζί με τα ρέστα τον θυμάμαι που μου ζήτησε να βγάλω τα ακουστικά για λίγο και ψιθύρισε "σπίτι σου είναι εκεί που νιώθεις καλά και μόνο".
τόσα χιλιόμετρα έγραψα, απο άκρη σε άκρη, με το διαβατήριο ανάμεσα στα δόντια σαν τον Φιλέα Φογκ, μου πήρε χρόνια να ψυλλιαστώ, οτι για όλα ευθύνεται η αρχή του κύκλου και μόνο.
το σημείο χ που πάλι εκεί θα βρεθείς τελικά, η τελευταία αίθουσα αναμονής, αλλαγμένος ή και ίδιος, δεν έχει σημασία.
και όταν το αντικρύσεις θα ξέρεις, πως το ταξίδι τελείωσε. φαινομενικά άχρηστο, αλλά σε έκανε αυτό που βλέπεις στον καθρέφτη το πρωί πριν ρίξεις νερό στα μάτια για να ανοίξουν.