Οι τελευταίες δυο βδομάδες πέρασαν χωρίς να το πάρω πρέφα, σαν νερό έφυγαν μέσα απο τα χέρια μου.Συνέβησαν τόσα όσα στη ζωή μου όλη χρόνια πριν και μαζεμένα στο ίδιο τσουβάλι δεν θα φτουρούσαν μία σε σύγκριση.
Έχασα τα αβγά και τα πασχάλια. Και μετά τα ξαναβρήκα.
Έτσι γίνεται πάντα.
Τα έχουμε ξαναπεί, κύκλος όλα. Κι εσύ δεν ξέρεις καν την διάμετρό του.

Βγήκαμε με την τοσοδούλα Β. για καφέ στον Θερμαικό. Εϊχα να τη δω μήνες, αλλά όταν της ζήτησα την βοήθειά της, έτρεξε με τη μία και μ' έκανε να λιώνω για μέρες ακόμα μετά. Ποιος θα μου το λεγε...
Μιλήσαμε, μιλήσαμε, μιλήσαμε, μέχρις ότου οι γλώσσες μας γίναν μπλε απο το χτύπημα, μέχρις ότου νιώσαμε οτι καλύψαμε τα κενά.
Ξανάγινα κοριτσάκι του Δημοτικού κι εκείνη δασκάλα σουρεάλ. Την άκουγα, ηρέμησα, βρήκα πάλι τις σταθερές μου, έτσι ένιωσα.
Μετά απο μέρες βασανιστηρίων.

Μέσα σε δέκα μέρες ένας μανταρίνος, ο δεύτερος στη γη, μπήκε σε ένα αεροπλάνο κι έφυγε.
Κι έμεινα για πρώτη φορά πίσω. Να ζηλεύω την Καμίλα και τον Κάρολο, τον Μπιγκ Μπέν και το Μπάκινγχαμ, τον Τάμεση, το ρέντιο ουάν, το κάθε Μουσείο Τέχνης και τις βιτρίνες της Γουέστγουντ που τώρα θα βλέπει.
Ούτε σεισμός έγινε τελικά,ούτε κατακλυσμός, ούτε τσουνάμι, κι ας το ήθελα τόσο κι ας προσευχόμουν διπλά και τριπλά.

Μέσα σε δέκα μέρες έγινα μια drama queen, πασαλείφτηκα με μάσκαρα, έλιωσα τόνους ρίμελ, ανακάτεψα κι άλλο τα μαλλιά μέχρι που έγιναν άφρο, ένιωσα ηρωίδα του Μπουνιουέλ και του Αλμοδοβάρ, κατανάλωσα λίτρα αλκοόλης και τόνους νικοτίνης, άκουσα όσα σιχαίνομαι να ακούω σε ραδιόφωνα κοριτσίστικα περασμένης δεκαετίας και νοοτροπίας, μετά λάτρεψα ξανά τον Craig Armstrong και το Space between us, σταμάτησα να γράφω, συνάντησα τον Brazil που τον είχα αφήσει χρόνια σε τροχειά πίσω για να μου ζητήσει μια δεύτερη ευκαιρία ή έστω ένα πήδημα for the sake of the good old times και τον έστειλα ευγενικά στο διάολο πριν προλάβω να βγάλω οτι ήπια σε μέρες κι όχι σε λίτρα πάνω του, είπα σε τουλάχιστον εκατό ανθρώπους πόσο ερωτευμένη είμαι γιατί έτσι είμαι εγώ τώρα και θέλω να ανέβω στο Λευκό Πύργο και να το ουρλιάζω και είναι αλήθεια, έπεσα με τη βέσπα φέσι και δεν θυμάμαι ακόμα το πως και το γιατί, θυμάμαι μόνο οτι μ'έπιασε νευρικό γέλιο πάνω στην άσφαλτο ξαπλωμένη και μετά κλάμα και πήγα και στούκαρα τρεις μέρες μετά ξανά, αυτή τη φορά σε φορτηγό της ΜΕΒΓΑΛ για να με αποτελειώσω και να συνέλθω.

Μέσα σε δέκα μέρες μπήκα σε τέσσερα συνεργεία, και δυο αντιπροσωπείες αξεσουάρ, σε έναν λαμαρινά, ένα νοσοκομείο, έναν ορθοπεδικό κι έναν φυσιοθεραπευτή κι άκουσα το βρίσιμο και τις wannabe κοσμοθεωρίες τουλάχιστον τεσσάρων φίλων και εικοσιπέντε ανόητων που δεν έχουν ιδέα ποιά είμαι και ποιοί αυτοί οι ίδιοι έστω είναι.

Αλλά βγήκα μια χαρά.
Ολόκληρη. Πιο ολόκληρη απο ποτέ.
Κι όσο πονάνε τα γόνατά μου τόσο το θυμάμαι. Και χαμογελάω. Τίποτα δεν τελειώνει μέχρι να τελειώσει. Και μέσα σου πάντα ξέρεις καλύτερα. Άκουσε τη γαμημένη φωνή μέσα σου και ξέρεις ήδη. Μάθημα πρώτο.

Δεν έχει σημασία τίποτα τόσο πολύ τελικά. Όσο χαμογελάς, όλα καλά. Όσο το es muss sein σου σου υπαγορεύει την επόμενη κίνησή σου και ξέρεις οτι πράττεις το μοναδικό σωστό κατ' εσέ, όλα καλά. Ούτε χιλιόμετρα μετράνε, ούτε ώρες, ούτε ενέργεια, ούτε τίποτα.
Και πένθος και χαρά. Και διάολοι και άγγελοι μαζί.
Και τσουπ στο νου μου η μικρή πριγκίπισσα Μαριλού που τόσο μίσησα και κάποτε λάτρεψα, να μου τραγουδάει χοροπηδώντας «η ζωή είναι μικρή για να μην είναι κρι-κρί».

Και με ρώτησε η τοσοδούλα Β. γιατί γράφω στο μπλογκ. Και κόλλησα.
«Ημερολόγιο είναι», της λέω. Οτι ξεκίνησε αλλιώς, έγινε αλλιώς στην πορεία.
Αλλά και το ημερολόγιο ακόμα το γράφεις πάντα με την κρυφή ελπίδα οτι κάποιος θα το διαβάσει τελικά. Ενδόμυχα. Λέει ψέματα όποιος πει το αντίθετο.
Είμαστε ψώνια όλοι. Αλλά και αυτό μ' αρέσει. Δεν το πολεμάω. Ποιά είμαι εγώ να του αντισταθώ;

«Δεν είναι μοναχικό;», με ρώτησε. Σιώπησα. Τί δεν είναι Β.;

Κι ύστερα μπήκα και βρήκα δυο σχολιάκια, απο τον γλυκό μου γκας-γκας και τον qarcq. Και μ' έλιωσαν κι εκείνοι.
Δεν είναι αστείο; Να μην γνωρίζεις κάποιον, να τον διαβάζεις μόνο κι οτι κατάλαβες κατάλαβες, αλλά να τον νιώθεις τόσο κοντά σου, όταν όλα πάνε στραβά και τσουπ να χαμογελάς.

(«Κι εγώ σε διαβάζω και χαμογελάω», μου έγραψε σε μέιλ κι ο Σ. Τ., ο Δάσκαλος, κι ακόμα κόβω βόλτες γύρω απο το φεγγάρι σε τροχειά).

Και η μεγαλύτερη αλήθεια είναι οτι όντως η ευτυχία είναι κάτι τελείως χειρωνακτικό. Μπορείς κάλλιστα να την φτιάξεις μόνος σου όπως μία καρέκλα. Είχε δίκιο.
Αλλά είναι υπέροχα ρε γαμώτο αν σε βοηθήσουν και μερικοί τελικά. Και μάλιστα εκεί που δεν θα έψαχνες ποτέ.

Δέκα μέρες μετά αρχίζω να λιώνω τηλεκάρτες για τον Ντέμιαν, γιατί άκουσα τη φωνή του κι έλιωσα, και είμαι η αδυναμία του και είναι η δική μου, η αίσθηση του μοναδικού σωστού σε όλα και περιμένω να βγει η βέσπα σένια, έτοιμη για την επόμενη εκδρομή.
Groove is in the heart,
Φιλί

υ.γ. Κύρου αν διαβάζεις αυτές τις γραμμές, ναι, είμαι και τυπικά πλέον η ντροπή του Βέσπα Κλαμπ, αλλά το ξέρω οτι με λατρεύεις ακόμα....κι ας μην είμαι ο θηλυκός Βαλεντίνο Ρόσσι τελικά:-Ρ