Πέμπτη. Πρίνσιπαλ. Δέκατο-κάτι χιλιόμετρο εκτός, βροχή, λασπουριά. Δέκα μισή και δυο υπέροχες στρουμπουλές μαύρες κυρίες με άφρο μαλλί, ξυπόλητες, βγαίνουν στη σκηνή, γρανάζια γυρνάνε, gonna get myself, gonna get myself, gonna get myself connected, the writing is on the wall, but if your mind's neglected, stumble you might fall. Εκπληκτικός Ρομπ, εκπληκτικότερος Νικ, άκρως ερωτεύσιμος. Ain't gonna go blind. Δρομολόγια, πάνω κάτω, χρυσές αλυσίδες, δαχτυλίδια γκαράζ, κλείνω τα μάτια, ακούω μόνο, λιώνω. Τσιγάρα, μαύρο, μια πιτσιρίκα σνιφάρει κόκα στην τουαλέτα βιαστικά. Ακτινογραφία. Βότκα. Τα παιδιά απο το Νανί, το Σόντα, το Σπέις, δέκα χρόνια πίσω, δεκαπέντε, ιδρώτας, κι εγώ να πέφτω σε αγκαλιές πομπώδεις και αναγκαίες, σχεδόν λατρεμένες, αλλά ξεχασμένες. Θυμάσαι; Η Α. κλείνει μάτι. Deep down and dirty. Είχα να νιώσω καπνό στον πνεύμονα και βότκα στο αίμα απο το 1998 στο Αμβούργο, χαζεύοντας υπνωτισμένη εξαίσιους Massive Attack στο CO2. Splendid, babe. Κι εγώ να θέλω κλείσιμο με playing with fire. Όπως πάντα.