Πρώτα το ονειρεύτηκα.
Συχνά και όλο και πιο παραστατικά, πιο ζωντανά. Του έδωσα μορφή, ανάσα, ύλη, σκέψη, ελευθερία. Το ονόμασα στιγμιαία δικό μου.
Και μετά το είδα να αποφασίζει και να σκέπτεται. Απο μόνο του. Προς μεγάλη μου έκπληξη. Να φεύγει σιγά σιγά μέσα απο το μυαλό και το σώμα μου και να γίνεται αέρας.

Άργησα αλλά κατάλαβα οτι δεν το δημιούργησα εγώ όπως νόμιζα. Ήταν απο πάντα κάπου και περίμενε να το βρω. Όπως ο βάτραχος περίμενε το φιλί στο παραμύθι. Και δεν ήταν ούτε για ένα λεπτό κτήμα μου.

Αλλά το αναγνώρισα έγκαιρα. Το 1,618 μου. Κι ας το φοβήθηκα μέχρι θανάτου. Τελικά το σεβάστηκα και το εμπιστεύτηκα. Και δεν μπορώ να σταματήσω ούτε τώρα. Είναι αέρας κι έρχεται απο το παράθυρο να με διαπεράσει ολόκληρη. Εϊναι νερό και τρέχει.

Μένει μέσα μου και ταυτόχρονα έχει ήδη φύγει. Αλλά μένει.
Σκοτεινό και φωτεινό μαζί. Κρύο σαν κομμάτι πάγου και καυτό.

Ευφυές σαν σχήμα και ανόητο σαν μωρό.
Δυο τρίτα πράσινου με πορτοκαλί μαζί.
Το 1,618 μου.

Μου ψυθίρισε απόψε η Άλλη. Αυτή με το στίγμα. Η Αμέλθεια. Και τη ρώτησα, τώρα τι;
Τώρα τίποτα, είπε. Ποτέ δεν ξέρεις πότε ο αέρας θα φυσήξει και θα βρει το δρόμο του. Δεν γνωρίζεις τίποτα. Θα μάθεις απλά να κολυμπάς. Αλλά το στίγμα που χαράχτηκε, δεν μπορεί να το σβήσει κανείς. Ούτε θεός ούτε άνθρωπος, ούτε φωτιά ούτε νερό. Γεύση όμορφη αλμύρας και ζάχαρης μαζί.