Έχει κρύο και χρειάζομαι καφέ επειγόντως.
Δεν είναι αστείο, εξαιτίας τεσσάρων ή και πέντε απλών συμπτώσεων, να σπαζοκεφαλιάζω τώρα;
Είναι δυνατόν αυτές, ένα πούπουλο της θεωρίας του χάους, να αποτελούν το βαρύγδουπο και τελειωτικό es muss sein μου;

Πήγα να πάρω το ασπρόμαυρο φιλμ που είχα στείλει για επανεμφάνιση προ διημέρου σε ένα φωτογραφείο στο κέντρο.
Δεν βγήκαν παρά μονάχα πέντε-έξι φωτό. Από ολόκληρο τριανταεξάρι τραβηγμένο σε μια μέρα! Είμαι άχρηστη ως φωτογράφος. Γεγονός αδιάψευστο. Μια μάταιη Newton wannabe. Προορισμένη για αποκλειστική χρήση των αυτόματων Cannon και μόνο.

Το κουτάβι να τρώει την κουβέρτα μου. Η κούκλα μου. Αυτή που αποκεφάλισα στα 8 και ξανακόλλησα ταραγμένη για το αποτρόπαιο έγκλημά μου στα 22. Η Α. και η Μ. να ξεκαρδίζονται στο Mama μπροστά σε φλυτζάνια με ξεραμένο καφέ. Στο background ο Αλέξης. Κρύβεται πίσω απο τις λέξεις; Η γιαγιά με τα γλειφιτζούρια κοκκοράκια στην Αγ. Σοφίας με Τσιμισκή, με το πιο ωραίο φαφουτένιο χαμόγελο. Εγώ με το χέρι μπροστά να προσπαθώ μάταια να καλύψω το πρόσωπό μου, αλλά γελάω, φαίνεται. Ο Δ. με σοβαρό ντεμέκ ύφος, στο background δύση και βαλτόνερα.

Ο πανικός της λήθης. Οπωσδήποτε.

Το ήξερα ότι το είχες χάσει αλλά όχι τόσο!

Γι'αυτό σ'αγαπάω!