Monday, March 21, 2005

Άκουσέ με Ντέμιαν, με προσοχή

Schnell welkt das Vergaengliche.
Schnell stieben die verbluehten Jahre davon.
Spoettisch blicken die scheinbar ewigen Sterne.
In uns innen der Geist alleinMag unbewegt schauen das Spiel,Ohne Spott, ohne Schmerz;
Ihm sind "vergaenglich" und "ewig"
Gleich viel, gleich wenig?
Aber das Herz Wehrt sich, glueht auf in Liebe,
Und ergibt sich, welkende Rose,
Dem unendlichen Todesruf,
Dem unendlichen Liebesruf.

Emil Sinclair
posted by discolata, 3:54:00 pm

1 Comments:

Άμα σου ξυρίσω το κεφάλι, είμαι σίγουρη οτι θα βρω το 666 απο κάτω. Είσαι ο Ντέμιαν, πανάθεμά σε. Είσαι η Τρίτη και 13, άμα θες, κι άμα θες πολύ, είσαι κι ο Δρόμος με τις Λεύκες. Και το χτύπημα της Μέδουσας. Και το Πέρασμα της Κασσάνδρας. Και η Ομίχλη του Κάρπεντερ και το Μωρό της Ρόζμαρι με τις οπλές στα ποδαράκια.

Και πάλι, άμα θες, είσαι το δικό μου μωρό, το πιο γλυκό στον κόσμο, το πιο παραμυθένιο.

λορίν
Δ.Χ.
commented by Blogger discolata, 9:56 am  

Add a comment

Site Information ++

Best viewed: Mozilla Firefox. COmpatible with: Netscape, IE5+, Firefox.
No Javascript.