Bραδάκι, ακούω απο tranquility bass το cantamilla, απίστευτο κομμάτι, ολόδικό μου δικαιωματικά, το έχω ακόμα σε κασέτα, μια απο τις λίγες που απέμειναν στα χέρια μου, καπνίζω και σκαλίζω και πάλι τα πέντε δέκα βιβλία που όλο σε αυτά τελικά γυρνάω, με μισόκλειστα μάτια απο τον καπνό. Γκόμπροβιτς, θυμάμαι και χαίρομαι, μυρίζω τις σελίδες και εικόνες έρχονται αυτόματα, deja vu απανωτά, ξεφυλλίζω, και πριν το κλείσω θυμωμένη πάλι που τολμάει να μιλάει για μένα τόσο ανοιχτά χωρίς να με προστατέψει, πέφτω στο αγαπημένο μου κομμάτι.

«Δώστε μου έναν άνθρωπο να΄ναι σαν εμένα, θολός και ανώριμος, ανολοκλήρωτος και μπερδεμένος, αξεδιάλυτος και σκοτεινός. Για να χορέψω μαζί του. Να παίξω. Να τον καλοπιάσω. Να τον ερωτευτώ. Μέσα από αυτόν να ξαναπλάθομαι απ΄την αρχή. Μέσα από αυτόν να μεγαλώνω».
Την έχω ξαναζήσει αυτή τη σκηνή. Με την ίδια ένταση.
Χτύπησε μπίνγκο. Ξανά.

Έχει δροσιά, θα κλείσω την μπαλκονόπορτα πριν αποκτήσω σταλακτίτες σκουλαρίκια στα αφτιά. Χρειάζομαι καφέ.