Μου είπε ότι είχε να πει κι εγώ έμεινα βουβή. Για πολύ καιρό, μέρες και μήνες, βουβή. Αλλά ήταν μόλις λίγα λεπτά. Αστείο. Μια φτερούγα δύο γραμμαρίων να προκαλεί τόσο σαματά.
Έτσι ήρθα εδώ.
Αγνόησα τα παρακάλια τους, τις συμβουλές τους, τις αλυσίδες τους.
Για να κρυφτώ;
Ποτέ. Δεν είμαι όμως σε θέση να εξηγήσω γιατί. Εδώ και καιρό δεν θέλω πια να εξηγώ τίποτα. Βαρέθηκα να δίνω εξηγήσεις για τη ζωή ενός κασκαντέρ, που δεν κατάφερα να ζήσω παρά μόνο στα κρυφά, τις στιγμές που δεν με πρόσεχε κανείς. Εκείνες εκτός προγράμματος.
Αποδέχτηκα όσα μου είπε. Ασμένως. Είμαι σίγουρη πως περίμενε να κοιτάξω χαμηλά, με τα μάτια γεμάτα από κρυστάλλινα δάκρια και να ψελλίσω με λυγμούς την μάταιη ερώτηση.
Και μια άλλη μέσα μου, λίγο έλειψε να το κάνει. Μα την σταμάτησα. Της επέβαλα να κάτσει ήσυχα σα σεληνιασμένο νήπιο σε μια σκοτεινή γωνία και να βγάλει τον σκασμό. Σιγά μην της επέτρεπα να αρθρώσει δίχως δικαίωμα, με το δικό μου στόμα λόγια αδέσποτου.

Ήρθα και περιφέρομαι κρυφίως στο ομορφότερο ξενοδοχείο του κόσμου.
Μια ξένη. Δεν έχει σημασία πια.
Όμως, γλυκό μου, δεν υπάρχει νύχτα που να μην έρθει, λίγο πριν το ξημέρωμα, την ώρα που όλα ησυχάζουν και είναι εκκωφαντικά απλά. Και τότε δεν έχω -για λίγο- τη δύναμη να τη διώξω. Μου λέει ιστορίες, για φίλτρα και τα κατακάθια τους, για μια αυταπάτη που ικέτευε να πιστέψω σε αυτήν, για τρελές πορείες στην επιπεδοχώρα. Όλα μια κραυγή ορφανού.
Ύστερα φεύγει πάλι, τόσο αβάσταχτα απότομα όσο εμφανίστηκε, αφήνοντάς με να αναρωτιέμαι για λίγο, μέχρις ότου κλείσουν τα βλέφαρα, τι θα γινόταν αν.
«Μια υπέροχη μέρα και σήμερα, σέρβιρέ μου, μικρέ, το πρωινό μου στο μπαλκόνι, να βλέπω τον ήλιο, μπας και καταφέρω να την αποβάλω. Με κάθε σταγόνα ιδρώτα, ολοένα και περισσότερο από αυτήν».