Δεν παίρνω ανάσα.
Την πάτησα. Ο φόβος κάθε Γαλάτη που σέβεται τον εαυτό του και τιμά την κληρονομιά του, έγινε πραγματικότητα. Ο ουρανός έπεσε στο κεφάλι μου, μα την Αττάρτη και με πλάκωσε.
Και δεν έχω ιδέα απο που να πιαστώ για να σηκωθώ. Και στη δική μου ζωή δεν υπάρχει κανένας Πανοραμίξ να φτιάξει ένα μαγικό ζωμό να πάρω δύναμη και να ξεριζώσω δέντρα και να σπάσω πύλες. Δεν υπάρχει κανένας δρυίδης να προσφέρει, έστω και ακριβά, τη λύση του Γόρδιου.
Μυρίζει αλμύρα ο ουρανός και κάνει την ανάσα ακόμα πιο βαριά. Ανάβω τσιγάρο και το σβήνω στο δίλεπτο. Βάζω νερό να πιω και νομίζω πως σα παραγεμισμένο μπαλόνι θα εκραγώ. Απο το πρωί.

Αλλά μου διάβασε ώρες μετά ο Σ. (πάνω στη βέσπα) λογάκια του Τσαγκαρουσιάνου (απο την προ-περασμένη νομίζω Κυριακή) και κάτι έγινε μέσα μου πάλι. Κάτι καλό.
"Η ευτυχία εντέλει είναι κάτι χειρωνακτικό. Μπορείς να τη φτιάξεις μόνος σου, όπως μια καρέκλα".
Μυρίζει σωστό.
Και μετά μου χαμογελούσε και μου κανε αγκαλίτσες, που ήξερε πως θα σκότωνα τώρα για δαύτες.

still in love with the Ultimate, in fact, for ever 

Έφτασε η μέρα λοιπόν για το επόμενο εγκεφαλικό επεισόδιο....
Άντε να φάμε και το Αλμπάνια να ησυχάσω η γυναίκα....Ε ρε τι τραβάω....Μέχρι και μπίρες έξτρα προέβλεψα να πάρω για μένα και τις πριγκίπισσές μου που θα έρθουν εδώ να δούμε τον αγώνα κι ας φοβάμαι τι σκατά εικόνα Αλ Μπάντυ θα βγάζω προς τα έξω κατά τις έντεκα...Και να φανταστείς οτι όποτε παλιότερα έβλεπα μπάλα ποδοσφαίρου πάθαινα σύγκρυο και φώναζα στον κάτοχό της (έστω κι απο μέσα μου) «α να χαθείς βάρβαρε κι άξεστε νεάντερταλ»....

Θυμάμαι το καλοκαιρινό στιχάκι που φώναζε η Μ. μετά απο κάθε αγώνα. Ζαγοράκη, Ζαγοράκη θα σου κάνω και παιδάκι.


Υ.Γ. φιλιά ζουμερά, άντε με τη νίκη, και πείτε με ρε παιδιά Αναρχικιά, δε με νοιάζει, εγώ μια κυρία παραμένω ακόμα κι αν γκαρίζω, αλλά θέλω πολύ να τους δείρουν (ξέρετε ποιους δεν θα το πω μη με λέτε ΚΑΙ ρατσίστρια μετά) στο γήπεδο σήμερα....αίμα κι άμμος να γίνει....Α ναι, μη ξεχάσω, κι ας μαζέψει κάποιος τον Σάββα, δεν είμαστε ακόμα για ξεσαλουά.
(εγώ το έγραψα όλο αυτό; oh mon dieu...., ελπίζω η κυρία Τεπενδρή να μην διαβάζει αυτές τις γραμμές...)

Πάνω στον πλανήτη, είμαστε όλο και πιο πολλοί,
οπότε πρέπει να στριμωχθούμε...
Δε με πειράζει να στριμωχθώ,
κυρίως αν είναι στην αγκαλιά της Νάντιας...

ο μικρός Τιτέφ
Υ.Γ. Γειά σου ρε κόσμε άκυρε!

Σ' αγαπάω μέχρι τον ουρανό, γύρω απο τον ήλιο, ξυστά απο το φεγγάρι και πιο πάνω, μωρό μου διαολεμένο κι όμορφο.
Ακόμα με ζαλίζει η μυρωδιά σου, το ξέρεις; Με μπερδεύει.
Άλλο σκέφτομαι κι άλλο λέω.

Κι αν δε ζούσαμε σε πολιτισμένη χώρα εν έτη 2005, αλήθεια σου λέω, φιλάω σταυρό, δε θα πλενόμουν για κανα μήνα για να σε κρατήσω κι άλλο πάνω μου. Όπως έκανε η Μέριλιν με το μπλουζάκι του Μίλλερ, όταν τη χώρισε, και παραπονιόντουσαν μετά όσοι την πλησίαζαν...
Το διάβασα εγώ στην βιογραφία της και μίσησα τον συγγραφέα που το ονόμασε καπρίτσιο.
Ο κακόμοιρος, να τον λυπάσαι.

Μαύρες, χοντρές ξυπόλητες κυρίες με τουλπάνια πορτοκαλί και κόκκινα.
Let's get close, closer than close, closer than u ever have imagined, wow....

Η Rosie Gaines μου κλείνει κάπου μέσα απο το 1999 το μάτι με νάζι.
Is he the one Rosie?

Απόψε θέλω να γυρίσει ο χρόνος και να περάσω την πόρτα του Βάτραχου και του Σάκη στο Νανί και να με βρει το ξημέρωμα με τον Γιώργο και με μπόα στο Σόχο.
Could this be done Rosie?

Και βρέχει.
Αλλά δεν έχω νιώσει πιο κοντά σου ποτέ πιο πριν μωρό μου και είναι η ευχή πάλι μπροστά μου, on cloud number 39 heading for 69.

Και η πόλη είναι μια κούκλα μουσκεμένη. Και η βέσπα πλύθηκε επιτέλους.
Μούρλια.
Απίστευτο πόσο το να βγάλεις απο μέσα σου οτι νιώθεις, σε γυρνάει χρόνια πίσω, χρόνια μπροστά, σε πάει μέχρι τον ουρανό και σε γυρνάει σβούρα σε τροχειά στο διάστημα, είμαι ο Γκαγκάριν, ενέργεια τρελή που βγαίνει με ορμή και χτυπιέμαι με Blaze όπως πιτσιρίκα, it's a lovelee daeee.......and the sun is shining, everywhere I gooooo, I see you...

Σ' αγαπάω μέχρι τον ουρανό και πιο πάνω, ακους;

it's the Weekend babe 

Τι θα έκανες αν είχες μια ακόμα ευκαιρία;
Θα άλλαζες το τέλος ή τον επίλογο;

Κι ο κύκλος κλείνει ή ξανανοίγει; Ή κάποιος άλλος τον σκεπάζει τελικά αμέσως μετά;

Κι αν είχες μια ευχή, ποιά θα ήταν;

Μόνη με την ευχή μου απόψε, το πιο σούπερ σενάριο του κόσμου, όλο δικό μου. Έχει Πανσέληνο έμαθα, αλλά δεν θα τη δω, γιατί ρίχνει τρελή βροχή με τους γκαζοτενεκέδες έξω.

fullmoon, i am alone 

Δεν έχω ξανασυναντήσει πλάσμα σαν εσένα. Ποτέ. Ούτε ένα.
Εκτός απο μένα.

woke up happy again 

Bραδάκι, ακούω απο tranquility bass το cantamilla, απίστευτο κομμάτι, ολόδικό μου δικαιωματικά, το έχω ακόμα σε κασέτα, μια απο τις λίγες που απέμειναν στα χέρια μου, καπνίζω και σκαλίζω και πάλι τα πέντε δέκα βιβλία που όλο σε αυτά τελικά γυρνάω, με μισόκλειστα μάτια απο τον καπνό. Γκόμπροβιτς, θυμάμαι και χαίρομαι, μυρίζω τις σελίδες και εικόνες έρχονται αυτόματα, deja vu απανωτά, ξεφυλλίζω, και πριν το κλείσω θυμωμένη πάλι που τολμάει να μιλάει για μένα τόσο ανοιχτά χωρίς να με προστατέψει, πέφτω στο αγαπημένο μου κομμάτι.

«Δώστε μου έναν άνθρωπο να΄ναι σαν εμένα, θολός και ανώριμος, ανολοκλήρωτος και μπερδεμένος, αξεδιάλυτος και σκοτεινός. Για να χορέψω μαζί του. Να παίξω. Να τον καλοπιάσω. Να τον ερωτευτώ. Μέσα από αυτόν να ξαναπλάθομαι απ΄την αρχή. Μέσα από αυτόν να μεγαλώνω».
Την έχω ξαναζήσει αυτή τη σκηνή. Με την ίδια ένταση.
Χτύπησε μπίνγκο. Ξανά.

Έχει δροσιά, θα κλείσω την μπαλκονόπορτα πριν αποκτήσω σταλακτίτες σκουλαρίκια στα αφτιά. Χρειάζομαι καφέ.

Schnell welkt das Vergaengliche.
Schnell stieben die verbluehten Jahre davon.
Spoettisch blicken die scheinbar ewigen Sterne.
In uns innen der Geist alleinMag unbewegt schauen das Spiel,Ohne Spott, ohne Schmerz;
Ihm sind "vergaenglich" und "ewig"
Gleich viel, gleich wenig?
Aber das Herz Wehrt sich, glueht auf in Liebe,
Und ergibt sich, welkende Rose,
Dem unendlichen Todesruf,
Dem unendlichen Liebesruf.

Emil Sinclair

peftooooooo_piase me an mporis 

tom was about to faint 

Continuing on his spiritual path, the Fool begins to wonder how to reconcile the opposites that he's been facing: material and spiritual , death and birth.
It is at this point that he comes upon a winged figure standing with one foot in a brook, the other on a rock. The radiant creature pours something from one flask into another. Drawing closer, the Fool sees that what is being poured from one flask is fire, while water flows from the other. The two are being blended together!

"How can you mix fire and water?" the Fool finally whispers.
Never pausing the Angel answers, "You must have the right vessels and the right proportions." The Fool watches with wonder.
"Can this be done with all opposites?" he asks.

"Indeed," the Angel replies, "Any oppositions, fire and water, man and woman, thesis and anti-thesis, can be made to harmonize. It is only a lack of will, a disbelief in the possibility of unity, that keeps opposites, opposite."

And that is when the Fool begins to understand that he is the one who is keeping his universe in twain. In him, the two could merge, as in the vessels that the Angel uses to pour the elements, one to the other. All it takes, the Fool realizes, is the right proportions....and the right vessel.

Αξίζει να έρθει στον κόσμο κανείς μόνο και μόνο για να ζήσει μια ιστορία της προκοπής.
Απόψε θα΄κανα ότι μισείς. Θα σου φορτωνόμουν. Θα σου΄λεγα, απόψε ασχολήσου μαζί μου, μέχρι να κοιμηθώ, πες μου ένα παραμύθι, μια ιστορία σου απο τα παλιά, αλλά ψιθυριστά και στ΄αυτί, γιατί δεν αντέχω ήχους, και μετά κράτα μου το χέρι μέχρι να σιγουρευτείς πως κοιμήθηκα.

Βρέθηκα στον κόσμο απροετοίμαστη.
Πες την αλήθεια πιτσιρίκα, τι θέλεις απ΄αυτόν τον άνθρωπο;
Θέλω να ξυπνάει πλάι μου κι ως την τελευταία μέρα της ζωής μου να τον φροντίζω. Θέλω να πεθάνω πρώτη εγώ. Θέλω ένα σημάδι οτι με σκέφτεται και μετά να κοιμηθώ έναν ήσυχο ύπνο.

Λορίν
Δ.Χ.

Το Θεοδώρα δεν ήταν δική μου ιδέα, but God damn it, none of the bastards asked me how I felt about it....still I am fabulous though...

ΧΡΟΝΙΑ ΜΟΥ ΠΟΛΛΑ...

Με γειά και την καινούρια πυτζάμα της νονάς, την έφερε ήδη. Πάλι βεραμάν, πάλι με τον μισητό Ρότζερ επάνω....Quite frankly my beloved ones, makes me wanna throw up....

Ακόμα να συνέλθω απο το χτεσινό hangover. Μάμα, αβάνες, καμικάζι, ο Μ. κι ο Σ. και χαουζάκια δεκαετίας, μούρλια...Απόψε δεύτερος γύρος, upsaton, geriatric, και βουρ Θερμαικό.
Να ακούσω το χρόνια πολλά κι απο τον monsieur Zoumpoulis να μου πάει καλά η χρονιά.

Κι έχει ζέστη έξω, είναι υπέροχα και να πάει να γαμηθεί ο Ρότζερ Ράμπιτ σε βεραμάν και σε μουσταρδί, το καλύτερο δώρο ήταν άλλο και ίσα που το ένιωσα να με γαργαλάει στο λαιμό σαν φιλί νεραιδένιο.

μουτς στα μούτρα, να σας ζήσω να σας ταλαιπωρώ

trip to tahiti babe 

roz anasa 

Πρώτα το ονειρεύτηκα.
Συχνά και όλο και πιο παραστατικά, πιο ζωντανά. Του έδωσα μορφή, ανάσα, ύλη, σκέψη, ελευθερία. Το ονόμασα στιγμιαία δικό μου.
Και μετά το είδα να αποφασίζει και να σκέπτεται. Απο μόνο του. Προς μεγάλη μου έκπληξη. Να φεύγει σιγά σιγά μέσα απο το μυαλό και το σώμα μου και να γίνεται αέρας.

Άργησα αλλά κατάλαβα οτι δεν το δημιούργησα εγώ όπως νόμιζα. Ήταν απο πάντα κάπου και περίμενε να το βρω. Όπως ο βάτραχος περίμενε το φιλί στο παραμύθι. Και δεν ήταν ούτε για ένα λεπτό κτήμα μου.

Αλλά το αναγνώρισα έγκαιρα. Το 1,618 μου. Κι ας το φοβήθηκα μέχρι θανάτου. Τελικά το σεβάστηκα και το εμπιστεύτηκα. Και δεν μπορώ να σταματήσω ούτε τώρα. Είναι αέρας κι έρχεται απο το παράθυρο να με διαπεράσει ολόκληρη. Εϊναι νερό και τρέχει.

Μένει μέσα μου και ταυτόχρονα έχει ήδη φύγει. Αλλά μένει.
Σκοτεινό και φωτεινό μαζί. Κρύο σαν κομμάτι πάγου και καυτό.

Ευφυές σαν σχήμα και ανόητο σαν μωρό.
Δυο τρίτα πράσινου με πορτοκαλί μαζί.
Το 1,618 μου.

Μου ψυθίρισε απόψε η Άλλη. Αυτή με το στίγμα. Η Αμέλθεια. Και τη ρώτησα, τώρα τι;
Τώρα τίποτα, είπε. Ποτέ δεν ξέρεις πότε ο αέρας θα φυσήξει και θα βρει το δρόμο του. Δεν γνωρίζεις τίποτα. Θα μάθεις απλά να κολυμπάς. Αλλά το στίγμα που χαράχτηκε, δεν μπορεί να το σβήσει κανείς. Ούτε θεός ούτε άνθρωπος, ούτε φωτιά ούτε νερό. Γεύση όμορφη αλμύρας και ζάχαρης μαζί.

Was I Van Der Rohe in a past life? 

Φίλτατο Τζίνι,

Ψυλλιάζομαι οτι θα μπορώ κι εγώ να κάνω τουλάχιστον μία ευχή η γυναίκα και να πραγματοποιηθεί. Τζάμπα σ΄έβγαλα άλλωστε απο το μωβ μουράνο μπουκαλάκι του Καρίμ Ρασίντ να τεντωθείς και να ξεπιαστείς; Μη γίνεσαι σπάγγος....
Χαίρομαι που βρέθηκες στο δρόμο μου. Να φανταστείς, ποτέ δεν κέρδισα τίποτα... Μόνο ένα δίσκο κάποτε σε διαγωνισμό κι ένα σιντί. Ήταν St. Etienne και Brand New Heavies. Κι έκτοτε τίποτα. Πέρασαν και χρόνια.

Σου παραθέτω παρακάτω λίστα με τις επιθυμίες μου. Δεν είσαι ο Αγιος Βασιλης, το ξέρω, αλλά σκέφτηκα πως μπορεί να αδυνατείς να εκπληρώσεις τη μια ή την άλλη ευχή, οπότε είπα να σε διευκολύνω λίγο. Διάλεξε μια, όποια μπορείς.

Τι;
Θα προτιμούσες να ήσουνα τόσα χρόνια κλεισμένος σε κρυστάλλινο βάζο του Ντίξον;
Παλικάρι μου, αν μπορούσα να σου πάρω βάζο του Ντίξον, λες να σου ζητούσα τίποτα;
Μη με σκιάζεις....

Τι είναι αυτό; Με ρωτάς; Δεν έχεις ξαναδεί;
Κάνεις σαπουνόφουσκες μ΄αυτό, δες, φυσάς εδώ έτσι και τσουπ....Κατάλαβες; Εϊναι για παιδιά. Κι εγώ παιδί είμαι. Μη γελάς. Γιατί γελάς; Σε διασκεδάζω; Είμαι.
Να σε πω ρε καρντάσι....Μη ξεχαστούμε....Η λίστα....Το νου σου. Θα περιμένω ε;

Φιλιά ζουμερά

Υ.Γ. Οτι θα μου ζητούσες κι εσύ γραπτή αίτηση χορήγησης πραγματοποίησης ευχής, ούτε που θα το φανταζόμουν ποτέ....Μα τόση δουλειά έχει πέσει; Σ΄έφαγε δύσμοιρε κι εσένα η γραφειοκρατία ε; Ούτε τα παράπονα στην ΕΥΔΑΠ ρε παιδί μου έτσι....Πα πα πα....Ντέφι....




Λοιπόν....Χμ χμ χμ



1. Ένα iPod σε ροζ ή λαχανί μεταλλικό. Ακόμα κλαίω και δεν αντικατέστησα το γουώκμαν που μου έφυγε μέσα απο την κωλότσεπη, εκείνη την αποφράδα νύχτα (ξημέρωμα ήταν ψεύτρα κορασίδα) πάνω στη βέσπα και πριν προλάβω να φρενάρω, να ξεπεζέψω και να το πάρω, το πάτησε μπαμπέσικα μπροστά στα έντρομα μάτια μου ένας αχαίρευτος με το Λάντα του.
2. Την υπέροχη γκρι καμπαρντίνα που στάμπαρα στο LAK αλλά δε μου δίνονται τα 300 ευρούλια για να την αποκτήσω.
3. Είναι αμαρτία τώρα που γνωριστήκαμε και πήρα θάρρος, να μη σου ζητήσω κι εκείνες τις εκπληκτικές λουλουδάτες φλατ γοβίτσες των Dolce Gabbana που μου έγιναν έμμονη ιδέα...Όχι τίποτα, αλλά να φωτίσω και την προαναφερθείσα καμπαρντινούλα.
4. Την ολοκαίνουρια πορτοκαλί digital Olympus mju. Αυτά τα σούρτα φέρτα μέχρι το φωτογραφείο για την εμφάνιση των φιλμ μου έχουν δώσει στα νεύρα. Άσε που τελικά δεν έμοιασα ούτε τόσο δα στον έρμο τον Δάσκαλο Άβεντον. Κρίμα τα φιλμ πάνε....
5. Ένα Σαββατοκύριακο κάπου. Οπουδήποτε. Προορισμός ανοιχτός. Γιατί στον καθρέφτη βλέπω κάθε πρωί την Κρουέλα Ντε Βιλ και όσο να΄ναι χαλιέμαι...Νεύρα μακαρόνια.....
6. Να αφήσει επιτέλους αυτή που έχει νοικιάσει εδώ και 4 εβδομάδες απο το βίντεο κλάμπ τα «Μαύρα φεγγάρια του Έρωτα» και το «Willow». Άι σιχτίρ πια...Να παίρνουμε και σειρά...
7. Μια BMW F 650 σε απαλό γαλάζιο μεταλλικό με μπαγαζιέρα και πλαινές μπάρες. Για εκδρομούλες τον Αύγουστο στο Κουφό και στο Κριαρίτσι. Εναλλακτικά, συμβιβάζομαι ανετότατα και με μια Βέσπα Paperino σε ασημί, με μαύρες χωριστές σελίτσες ποδηλάτου. Για να σκάσει ο Κύρου (πάσα ομοιότητα με τον Κύρο Γρανάζη λίαν συμπτωματική) στο Vespa Club που με δουλεύει ψιλό γαζί για την ET 4 μου και να με κάνουν κλαψ κι εμένα σημαιοφόρο επιτέλους κλαψ....
8. Ένα μεγάλο «σ΄αγαπώ». Εκεί που δεν το περιμένω. Να λιώσω. Όχι πιεστικό, γρήγορο, ας περιμένω, μόνο να΄ναι πραγματικό.
9. Να λυθεί το ζήτημα με τους παπάδες. Δεν αντέχω άλλο. Απ΄το πολύ ράσο στην τιβί μαύρισε το μάτι μου. Χώρια που τους βλέπω στο δρόμο κι αγριεύομαι. Μπρρρρρρρ. Η μεγάλη ανατριχίλα. Το ανιψάκι δεν μασάει με Φρέντι Κρούγκερ, μη δει όμως παπά, κλώθει σαράντα μέτρα μαλλί με τη μία. Κι αν προλαβαίνεις κι αυτό με τους δικαστές. Τέτοια ντροπή ο κλάδος, θα λέω σε λίγο οτι τέλειωσα Γεωπονική ή Κατασκευαστής Μασελών (οδοντοτεχνίτης οκ).
10. Την 8. Ναι. Αρκεί. Θυσιάζω και το iPod ακόμα κι όλα. Μόνο βιάσου. Ακούς;

the precious rashid purple bottle

Κρατάτε γερά γιατί ο ευλογημένος θα σπρώξει!

Γιούχουυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυ


http://gousgounis.blogspot.com/

Α ναι, και ψήστε του κι έναν καφέ, ε; Στα ζγουφτά.....

red or dead 

oh my God amazing 

.............................................(και που χωρίς αυτά, παίζεται αν θα την έβγαζα τώρα καθαρή)




1. Σοκολάτες αμυγδάλου, πάντα και μόνο της ΙΟΝ. Κρουασάν και μυρωδάτα τσουρεκάκια από τον ΤΕΡΚΕΝΛΗ, μαργαρίτες από τα χεράκια του Μπάμπη στον Θερμαικό και Μοχίτο από τον Άγγελο του Ίσαλου. Το Κινέζικο της Βύρωνος, δε θυμάμαι το όνομά του. Τα τσαγάκια με πασταφλώρα, που αλλού, στην Πασταφλώρα. Καθημερινές στο Μάμα, με Αλέξη ή Σπύρο και τεκίλα κίτρινη, αλλά και Κοσμοπόλιταν. Και «μισό λεπτάκι για τα νερά, μείναμε από ποτήρια». Μούρλια.
2. Ο πανσέξουαλ πιτσιρικάς με την παντελή έλλειψη τάκτ μεταξύ κοριτσιών, ή έστω τρόπων ρε αδερφέ, το φουντωτό φουστάκι και το βαμμένο μουτράκι, με τα υπέροχα συνήθως μακριά σκουλαρίκια και το υφάκι σαρανταπέντε καρδιναλλίων, που μοιράζει φιλιά μες στη νύχτα σε ανυποψίαστους αρσενικούς και όλοι δείχνουν να τον ξέρουν, χωρίς κανένας να μπορεί ωστόσο να συλλαβίσει έστω το όνομά του, ή να αποφύγει ένα απο τα φιλιά του. Γκρρρρρρρρρ, ακόμα του κρατάω μούτρα όμως. Μου έκλεψε κάποτε ένα χωρίς να είναι καν δικό μου.
3. Τσάρκα στο κέντρο, Βογατσικού, Προξένου Κορομηλά, Μητροπόλεως, Χρυσοστόμου Σμύρνης, ολίγη Τσιμισκή, στενάκια και στενούδια. Οι βιτρίνες του Γαβαλά είναι η χρυσή εποχή του Φρόυντ. Και Αλίνα και Λόλα και Ράνια, ναι, τα θέλω όλα. Και τρία τέταρτα σε δυο τετραγωνικά μαγαζί με αξεσουάρ για να πάρεις δυο τσιμπιδάκια. Και Φένα Φρές πάνω κάτω με το ασανσεράκι και τις εκπληκτικά φιλικές επιτέλους πωλήτριες (μη πάρετε πράσινο χυμό, θυμίζει τραγικά, αλίμονο, βαλτόνερα). Το μαγαζί με τις περούκες στο τέλος της Μητροπόλεως. Είμαι μια κούκλα, και Ραφαέλα Καρά και Τζάκσον Φάιβ μπάκετχεντ. Και αποκαμωμένη στο στοκατζίδικο του Ιανού. Σκαπολατάκια κάτω και τσουπ και κόμιξ και βιβλιαράκια μούρλια, και να μυρίζει τέλεια χαρτί.
4. Το δεύτερο βίντεο κλάμπ της γειτονιάς που φαίνεται ακόμα ο κόσμος δεν το πήρε χαμπάρι γιατί πάντα βρίσκεις ότι σκατά θέλεις και οτι σκατά ώρα το θέλεις ξενοίκιαστο. Κι αν ξεχαστείς να το επιστρέψεις και βγάλει ρίζες σπίτι σου κανα δυο βδομαδούλες, δεν το πληρώνεις Vuitton, αλλά συνοικιακά.
5. Πάντα και ξανά και ξανά Μάρτη μήνα τα στοιχειωμένα δικά μου Malcolm Mclaren, Paris. Και Stereo Mc?S, Connected. Και James Taylor Quartet, In the hand of the innevitable, και Stakka Bo, Supermarket. Και Massive Attack, Singles 90/98. Και Deadbeats, Funky for you. Α, ναι. Και Fila Brazilia. Όλα.
6. Το «Αγάπα με, αν τολμάς» σε dvd. Ειδικά η σκηνή τέλους. Έτσι έτσι θέλω κι εγώ. Αλλά και το «Αυτός, Αυτή και τα μυστήρια» σε special edition. Θυμάστε την Μις Ντιπέστο στη γραμματεία; ΘΕΑ!
7. Η Athens Voice. Με μια λατρεία στο Μυρτούδι και την Μαργαρίτα. Μα τον Τουτάτη, αυτές οι δυο δεσποινίδες με έπεισαν οτι μάλλον όντως απέχω ακόμα 3 συναπτά έτη υποχρεωτικής κουλαμάρας απο την έναρξη του αληθινού πάρτι της ζωής μου. (Μαριέτ μην κλαις, you just got there baby).
8. Η βιογραφία του Eric Burdon. Γιατί ρε γαμώτι να μην γεννηθώ εξήντα χρόνια πριν, να με λένε Άλλι ΜακΓκρόου και να καβαλάω με τον ΜακKουήν την Motto Guzzi του;
9. Η «Τεστοστερόνη» στις κινηματογραφικές αίθουσες. Γιατί ο Αύγουστος Κορτώ συνυπογράφει το σενάριο. Και γιατί πιτσιρίκα είχα δει κρυφά σε ανάλογο ρόλο τον Γεωργίτση, ως τυφλό βοσκό να τον κυνηγούν και να τον πασπατεύουν μυριάδες σουσουράδες για να τις πηδήξει κι ο ρόλος του ηδονοβλεψία τελικά με στοίχειωσε για πάντα...
10. Το «Πρίν το ηλιοβασίλεμα» με την Ντελπί και τον Χώκ του Ρίτσαρντ Λίνκλειτερ. Ξανά και ξανά πλέον και σε dvd. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην αναγνωρίσεις τον εαυτό σου. Και τσουπ να σου και οι σκέψεις....Τι θα γινόταν αν...Αν είχα μια δεύτερη ευκαιρία...Όταν νιώθεις οτι ακόμα και μια ολόκληρη ζωή δε θα ήταν αρκετή για να πεισθείς, ότι το άλλο μισό που τόσο κάποτε λάτρεψες δεν το άξιζε...
11. Όλα τα μπλογκ που ανακάλυψα μέσα σε 4 μέρες κι έφαγα κολληματάρα. Μα να ζω τόσον καιρό στο σκοτάδι; Ανεπίτρεπτο.
12. Το πρώτο παγκάκι αριστερά απο το Μακεδονία Παλλάς, επί της παραλίας, όποτε έχω ανάγκη να σκεφτώ και να πάρω αποφάσεις ή να πατήσω τα κλάματα σαν άνθρωπος. Απο πάντα καταφύγιο δικαιωματικά δικό μου (κι ας το νοίκιασα κάποιες φορές σε έναν άλλον, το άξιζε), αλλά ειδικά αυτές τις μέρες με τον καθαρό ουρανό. Αν πετύχετε μια τρελή, τυλιγμένη με κουβερτάκι καρό του πικνίκ, αφήστε την ήσυχη, έχει κατά πάσα πιθανότητα νεύρα. Εκτός αν έχετε μαζί σας κάποιο ζεστό ρόφημα, ή κανα μπουκάλι κρασί.
13. Το βρωμόσκυλό μου. Όποιος δεν είχε ποτέ του, δεν θα καταλάβει γιατί...Αλλά αυτό το ζωντανό μου έμαθε τελικά το σημαντικότερο. Ακόμα κι ένας σκύλος, δεν μπορεί να λειτουργήσει στην πίεση. Ακόμα κι αυτός χρειάζεται για όλα τον χρόνο του. Όπως άλλωστε κι όλοι θα νιώσουν και θα εκφράσουν κάτι στον δικό τους χρόνο. (Δεν μπορείς να επισπεύσεις τη διαδικασία με πίεση, ούτε καν με νάζι. Δεν μπορείς να εκμαιεύσεις συναισθήματα και συμπεριφορές. Μπορείς μόνο όταν γίνεις αποδέκτης τους να πεις σιωπηλά μέσα σου ενδεχομένως ένα ευχαριστώ και να τις απολαύσεις. Ρημάδα, καταραμένη ΜΟΝΟΡΟLΥ. Με πήρες στο λαιμό σου. Με κάθε παρτίδα που κέρδιζα όλο και πιο πολύ).
14. Η Ταχιάου, σταθερή αξία στους 102 αργά το μεσημέρι. Ξανά και ξανά.
15. Δευτέρα πρωί στις 8 στο Άλτερ, Χάιντι. (Το τραγούδι των τίτλων απο μόνο του μου ξυπνάει τόόόόόόσες αναμνήσεις. Λιώνω.)

do you mean dicks for chicks? 

Οπωσδήποτε για μπλοκότσαρκα

http://icrazymonkey.blogspot.com
http://naftilos.blogspot.com
http://sundaydate.blogspot.com

makrine to malli mou 

then we take berlin 

apo moro sinithio 

Nick Thee Fere tus Stereo MCs edo 

kurastika 

Κι αν μου τη βαρέσει βουρ για έμπνευση, θα τραβήξω κουπί ακόμα και για Αλάσκα, αν μου καπνίσει. Δικό μου είναι το blog, το κρεμάω αν θέλω κι απο το δέντρο.
Καλή και η Αλάσκα. Αλλά να σε φάει ο ψόφος και η μοναξιά;
Μπα.
Μεξικό.
Θα το αφήσω.